Indrukwekkend

2024, Californië

Lauren Olamina leeft met haar vader in een kleine ommuurde community. Terwijl klimaatverandering zorgt voor een ernstig watertekort, zorgt de economische crisis voor geweld, schietpartijen, moorden, drugs en verkrachting. Binnen de muren van de community is het leven relatief veilig, maar zwaar. Wanneer op een dag de muur doorbroken wordt en het helemaal fout gaat, slaat Lauren op de vlucht.

Samen met twee buurtbewoners begint ze een tocht naar het noorden, een tocht op leven en dood, doorheen geweld, honger en angst. Laurens aandoening, hyperempathie, brengt haar steeds in moeilijkheden en lijkt haar steeds verder van haar doel te brengen. Maar wanneer de enige kans op overleven doorzetting vereist vindt Lauren rust in het schrijven van gedichten. Laurens schriftje, Aardezaad, zal een belangrijke rol weten te spelen in hun tocht naar een betere wereld.

Octavia E. Butler schreef dit verhaal in 1993, maar toch wist ze al een sprankje van de toekomst te voorspellen.

Het verhaal wordt verteld in de vorm van Laurens dagboek. Lauren neemt je mee naar de moeilijke levensomstandigheden, het verlangen naar een beter leven, de hunkering naar een gevoel van veiligheid.

De beeldende schrijfwijze van Octavia E. Butler wist me al snel mee te slepen,al kan ik er nog steeds niet precies de vinger op leggen wat maakt dat ik zo werd meegevoerd.

Toch wist De zaaier zich in mijn hart en gedachten te nestelen. Een angstig gevoel was tijdens het lezen als een constante schaduw aanwezig. De manier waarop Octavia E. Butler onze toekomst voorspeld, hoe mensen veranderen in beesten wanneer het aankomt op overleven, en hoe het onmogelijk lijkt om empathie in deze chaos te behouden leek wel levensecht.

De zaaier is een prachtig, indrukwekkend verhaal over hoe je in een tijd zonder enige vooruitzichten angstvallig kan vasthouden aan hoop. Hoe vertrouwen, vechten en geloven de kracht geven om te leven.