Zodat we het niet vergeten

Ik, die er bewust voor kiest om geen media te volgen, had deze rechtszaak ook weer volledig gemist. Onvoorstelbaar wat er jarenlang gebeurde, maar toch de harde realiteit. Dit is het verhaal van Caroline Darian, dochter van het slachtoffer en de veroordeelde. Haar verhaal over het proces, Zodat we het niet vergeten.

De omvang van het proces Mazan is ongekend, ongezien en onmenselijk. Ik werd dan ook van in het begin aangrepen door de onmacht en onrecht die vanuit Caroline Darian zelf uitgaat. De struggle waar zij zelf na het aflopen van het proces nog mee zit, het niet weten, geen antwoorden krijgen van de man die ze ooit papa noemde. Het voor eeuwig vastzitten in gedachten die nooit de waarheid zullen horen. Onbeantwoorde vragen waar antwoorden het zwijgen worden opgelegd.

Zodat we niet vergeten is een heftig verhaal, verteld door een enorm krachtige vrouw. Aangrijpend bij elke zin die voorbijkwam, de pijn, de onmacht en de wanhoop glijdend tussen de pagina's.

Een verhaal dat gelezen en gehoord moet worden. Een verhaal om te waarschuwen voor chemische onderwerping. Een verhaal dat vele slachtoffers van seksueel geweld een stem geeft. Een verhaal over verbondenheid en saamhorigheid. Je bent niet alleen. Zodat we het niet vergeten.