Ontzagwekkende verbeeldingskracht en schrijfkunst

Zoals de meeste mensen (hopelijk) weten bestaat een bijenkorf uit een systeem van kamers, hallen en gangen. De bijenmaatschappij is zeer hiërarchisch van aard, bestaande uit één koningin, darren (mannelijke bijen) en werkbijen (vrouwelijke bijen).
Dit boek gaat over een bijenvolk. Behalve de proloog is het verhaal geheel geschreven vanuit het perspectief van één gewone bij: Flora 717. Flora is de naam van haar sibbe (familie), ze heeft geen naam. Haar nummer is 717. Aan het begin van het boek wordt ze bijna gedood door de politiebijen omdat ze ‘misvormd’ zou zijn. Ze wordt echter apart genomen door een bij uit de hogere klasse omdat haar iets bijzonders opvalt aan Flora 717. “Wees dan zo goed eraan te denken dat Variatie niet hetzelfde is als Misvorming” zijn de woorden van zuster Salvia tegen zuster Kaardebol.
Flora groeit op om te ontdekken dat ze ongewoon is. Van simpele, stomme (letterlijk) schoonmaakbij schopt ze het tot veldbij, de belangrijkste groep van het volk: ze mag naar buiten om nectar te verzamelen. Maar hoe graag ze ook haar volk en koningin wil dienen, haar afwijkende behoeftes zijn sterker en maken van haar een ongehoorzame bij, een bij met geheimen. Ze rebelleert regelmatig tegen de gevestigde orde en dat wordt meerdere keren bijna haar dood.
Het is de ongelooflijke verbeeldingskracht en schrijfkunst van Laline Paull die dit verhaal zo overtuigend en betoverend maken. Vooral haar beschrijving van de gecompliceerde communicatie tussen de bijen onderling en de bijen met andere dieren is weergaloos. Ik heb het in één ruk uitgelezen, eigenlijk te snel over de regels heen lezend om te weten te komen waar het verhaal naartoe leidde.
Geloof me, je zult nooit meer op dezelfde manier naar bijen kijken.