Twee mensen, twee wensen

Een laatste dag is het eerste boekje in een reeks korte, fantastische verhalen. De gedachte achter het concept, dat ‘Splinters’ genoemd wordt, staat te lezen in het interview dat Hebbanredacteur Debbie van der Zande onlangs hield met uitgever Jasper Polane.

Deze eersteling is een young adult verhaal van Likaiar, een schrijfster die momenteel aan haar eerste fantasyroman werkt. Omdat deze schrijversnaam overduidelijk een pseudoniem is heb ik het woord Likaiar gegoogeld en kwam ik na enig spitten uit op een verklaring van de schrijfster zelf: “Ik ga random letters achter elkaar zetten en kijk hoe het klinkt. Na een paar probeersels kwam ik op Likaiar uit, een naam die ik mooi vond klinken én die nog niet op het internet voorkwam.” Geen diepere betekenis dus.

Hoofdpersonage Kol heeft een luguber beroep: hij brengt mensen in opdracht tijdelijk tot leven. Per ongeluk wekt hij een klein meisje tot leven in plaats van een crimineel die in zijn dood belangrijke informatie meenam. Om zijn daad weer ongedaan te kunnen maken moet hij erachter zien te komen wat haar laatste wens is. Dat is een probleem want het schepseltje kan niet spreken.

Een laatste dag is een sympathiek verhaal. Het weet ontroering op te roepen en het fantastische element erin is interessant. Toch zijn er passages die meer vragen oproepen dan beantwoorden, zoals het stuk waarin Kol probeert uit te leggen wat er met zijn broertje gebeurd is: “Eerst was er de pest en toen was er de brand.” Hij rilde. “En toen was het over.” Toen was ik alleen. Wat betekent dat? Is zijn broertje nou aan de pest of door de brand gestorven? Of zijn broertje aan de pest en zijn ouders aan de brand? Ook het einde is net iets te kort door de bocht. Kat Felix is ineens de wonderbaarlijke zielenredder zonder verdere verklaring van het hoe en wat. Het geeft mij het gevoel dat er een eind aan het verhaal gebreid moest worden, een ‘happy end’, dus dan maar zo. In het kort komt het er op neer dat bij het componeren van een kort verhaal sommige details beter achterwege gelaten kunnen worden om echt indruk te maken.

Dat neemt niet weg dat Een laatste dag naar meer smaakt, dus kom maar op met die fantasyroman!