Een mooi uitgebalanceerd verhaal

Ik kwam net uit een héél erg trage drakentrilogie waar amper actie in zat en had zin in iets met meer spanning. Sluimergeest is daar wel een perfect voorbeeld van.


Sluimergeest gaat verder op Spiegelgeest (een boek waar ik al zeer positief over was). Het zijn twee titels geworden die om meerdere redenen mooi bij elkaar passen. Iedereen die Spiegelgeest gelezen heeft weet hoe Fenna uiteindelijk "bevangen" raakt door een van de draken. Het feit dat hij in haar eigen geest blijft sluimeren en aanwakkeren tijdens deel 2 zet ook meteen de sfeer van het verhaal neer.
Fenna blijft een inwendige strijd leveren met zichzelf, maar toch is ze ook in staat om zeer heldere momenten te hebben. Ze wordt geen "superpersonage" dat alles aankan, maar behoudt door het hele verhaal haar eigenheid waar ze zich bewust is van haar eigen zwakheden. Het blijft een verhaal over een jong meisje, en ze wordt op geen enkel ogenblik herleid tot een getrainde (roekeloze) superheldin wat ik in andere boeken wel zie gebeuren.

Eigenheid weet Cocky aan veel personages te geven. Alwaar ik Gilles in deel 1 een slungelig irritant kereltje vond, krijgen wie in deel 2 een andere kant van hem te zien. Vele duisterder, maar toch ook hij behoudt mooi zijn jongensachtige naïviteit en angsten. Gilles is zonder twijfel mijn favoriete personage geworden uit het tweede deel van de reeks. Het is ook door hem en zijn nieuwsgierigheid dat de "Meester" meer gekaderd wordt. Persoonlijk heb ik het gevoel dat ik zijn rol in het eerste deel zwaar onderschat heb, want geheime amuletten geven het tweede deel een vele "magischere" sfeer dan het eerste deel.

Het verhaal pikt mooi in op deel 1. Geen vertragingen, geen tierlantijntjes, gewoon... de draad weer oppakken waar we gebleven zijn. En dat vind ik zeer kenmerkend aan deze reeks. Hoewel Cocky een mooie verhalende schrijfstijl heeft waar je echt ziet gebeuren wat er zich afspeelt, verliest ze zich niet in een overdaad aan woorden en beschrijvingen. Er is zorgvuldig gekozen en gewogen waardoor het verhaal boeiend omkaderd wordt zonder dat het gaat vervelen. De schemerwereld die uniek is in zijn uitwerking, wordt dan ook prachtig verwoord. Momenteel kan ik me niet onttrekken van het idee dat deel 3 deze wereld nog verder zal verdiepen, maar dat komt misschien omdat ik zelf wel kan genieten van een bepaalde eigenzinnige doler en zijn invloed op een van de hoofdpersonages.

Deel 2 is een mooie aaneenschakeling geworden van zeer geladen stukken (Gilles zijn leerproces) die afwisselen met rustige delen (de lessen die Fenna krijgt van Aureolus) waar je even terug alles kunt laten bezinken. Een van deze verhaallijnen is die van Meester Eames en Helena. Een verhaal dat aanvankelijk kabbelend komt binnengeslopen en uiteindelijk zorgt voor een hoopvolle plottwist die doet verlangen naar het derde deel.