Neem hier je tijd voor...

Het boek van Cocky was een dat ik oorspronkelijk ver opzij had liggen omdat ik zelf over draakjes schreef.

Vermits ik vandaag een rit van een hele dag in de auto doorbracht (als passagier) kon ik de lokroep echt niet meer weerstaan.
Ik heb Cocky op imagicon een hele dag horen praten over "haar" Drakenwereld, en was zeer nieuwsgierig. Terecht zou zij het haar wereld mogen noemen trouwens. Wat ik persoonlijk jammer vind aan veel Drakenverhalen is dat ze steeds in een negatieve rol worden geduwd. Net als ik ziet Cocky dit helemaal anders. En toch maakt ze er dan geen tamme goedzakken van die zich laten mis-/gebruiken door mensen.
Ik ben niet iemand die gemakkelijk mee is met een boek. Meestal heb ik toch enkele hoofdstukken nodig om meegezogen te worden (lees; jezelf ècht los te maken van de realiteit). Dat heb je met warhoofden en rusteloze zielen. Bij Spiegelgeest was ik na vijf minuten al mee..

De schrijfstijl van Cocky is enorm meeslepend. Je ziet de dingen gebeuren en ze valt nergens in herhaling. Fantastisch hoe ze erin is geslaagd om een film te maken zonder beelden. Daarbij beschrijft ze niet enkel wat er zichtbaar afspeelt, maar ook hoe personages zich voelen. en toch blijft haar verhaal rollen. er is geen enkel moment waarop ik mezelf de bedenking moest maken dat ze ergens bleef hangen op een onnodig detail.
Het overkomt me niet vaak dat ik tot tranen toe bewogen word door een boek, maar sommige emotionele stukken gaven mij een wrang gevoel, een bittere smaak, of zelfs een verloren gelopen traan...

Ik popel om het tweede deel te lezen en kan de lezers enkel aanraden om voldoende tijd uit te trekken; eens je begonnen bent wil je het boek niet meer wegleggen...