4*voor de verhalen, 3*voor de schrijfstijl

Jelle Winkels neemt je in zijn boek De Boevenwagen mee op pad in zijn baan als transportbegeleider bij de Dienst Vervoer en Ondersteuning van Justitie, een baan die hij 15 jaar uitoefende. In die 15 jaar zijn er heel wat situaties geweest die bijzondere aandacht verdienden, omdat ze gevaarlijk, grappig, emotioneel of gewoon erg apart zijn. In dit boek staan ruim 40 van de ritten beschreven die Jelle met zijn collega’s uitvoerde.

Ik ben zelf volgens mij nog nooit zo’n boevenwagen tegengekomen en heb me daarom eigenlijk ook nooit afgevraagd hoe het er tijdens zo’n transport aan toe gaat, totdat dit boek me onder de aandacht kwam. De verhalen zijn heel divers, je leest zowel de mooie als minder mooie kanten van zijn baan, en de daarbij behorende gevolgen. Het enige wat mij af en toe stoorde is de hoeveelheid informatie over zijn privéleven. Normaal gesproken zou ik die afwisseling juist wel prettig vinden, alleen toch vind ik het in dit boek niet echt passen. Het maakt mij niet uit dat die na werktijd even een bezoekje brengt aan de Wallen en dat die moest onderhandelen over de prijs, ik snap alleen niet waarom dat in belang van het boek is om dat te weten.

De kracht van het boek zit het hem echt in de bijzondere situaties die hij meemaakt, het is toch bijzonder om een kijkje te nemen achter de deuren die voor het gewone publiek gesloten blijven. De manier waarop het alleen beschreven is, doet hier weer een beetje afbreuk aan. Het is geen boek die je moet gaan lezen als je ook wilt dat alles ‘mooi’ beschreven is. Wat ik trouwens ook erg leuk vond, is dat alles beschreven is met goed wat humor, zoals op pagina 65.

Jelle begeleidt een junk die beweerd informatie te hebben over een moordzaak, en gaat met hem in gesprek over het feit waarom hij niet eerder hierover gerept heeft.

‘De politieman met wie ik gesproken heb, zou alles doorspelen aan de recherche in Amsterdam. Daarna werd het stil. Niks meer gehoord en niemand gezien,’ antwoorde de junk. ‘En waarom net niet in de rechtbank?’ vroeg ik onderzoekend. ‘Tsss, daar is niemand te vertrouwen, zelf niet dat wijf dat aan de wand hangt.’ Ik wilde het opnemen voor Beatrix, maar bedacht me.

En zo kwamen er nog wel meer dingen in het boek voor, waar ik even om heb moeten gniffelen. Alles bij elkaar genomen, zou ik voor de verhalen 4 sterren geven en voor de algemene schrijfstijl 3 sterren.