Het verhaal (of moet ik zeggen de verhalen?) begint met de karakterisering van de verschillende personages onder andere door gebruik van verschillende jargons. De twee hoofdpersonages die aanvankelijk los van elkaar gesitueerd worden, hebben geleidelijk aan meer en meer met elkaar te maken en dat leidt zelfs tot een dode. De moordenaar geraakt verward en bang, dat leidt tot een geweldige ontknoping.

Doordat je de personages beter en beter leert kennen, krijg je een goed idee over hun gedachten. Maar je ziet ook hoe de personages van situatie tot situatie een andere houding aannemen. Door het verhaal heen zie je zelfs duidelijk een evolutie van één van beide hoofdpersonages.

Het boek wordt spannend doordat de personages elkaar steeds beter kennen en toch minder van elkaar weten. Dat klinkt misschien als een tegenstelling maar ik zeg dit omdat er veel achtergehouden wordt. In het boek is men niet eerlijk ten opzichte van elkaar en dat zorgt voor misverstanden. Daar draait het boek ook om, als men eerlijk was tegenover elkaar dan waren volgens mij veel dingen anders gebeurd en kon dit een verhaal zijn zonder slachtoffers. Het maakt het boek wel spannend, maar ik zou het eerder omschrijven als een psychologisch drama dan als een thriller.

Ik vond het een beklijvend boek met een erg origineel verhaal. Er stond immers geen woord teveel of te weinig in. Het boek kon zelfs gebaseerd zijn op een waargebeurd verhaal aangezien ook in het echte leven iedereen wel iets weet van een andere persoon wat de andere niet mag weten. Vooral inhoudelijk vind ik het boek zo goed, naar stijl is het niet slecht maar ook geen top. Ik zou het niet direct een Gouden Strop geven, maar vier sterren kunnen er toch wel van af.