Recensie De bomen

Het boek 'De bomen' van A. Alberts waarvan ik de heruitgave heb gelezen (origineel uit 1953) is in het begin erg wennen. De zinnen zijn makkelijk, misschien wel te makkelijk, te kinderlijk en er worden geen aanhalingstekens gebruikt waardoor er telkens herhaald wordt wie wat zegt. Uiteindelijk wende ik er wel aan en kwam ik in een bepaalde flow waardoor ik het in maximaal 3 dagen uit had. Pas achteraf merkte ik op dat er eigenlijk bijna geen beschrijvingen in voor komen. Alles blijft erg abstract. De bomen blijven de bomen en de mensen hebben alleen een naam en een bepaalde relatie tot anderen. In het boek zelf had ik dit helemaal niet door doordat ik alles zelf invulde. De bomen waren de bomen uit het bos waar ik zelf graag kom, oom Matthias is mijn eigen kale oom Ko en meneer Barre is een leraar van mij. De namen worden dan wel ingevuld, maar de uiterlijke kenmerken, stemmen en het gedrag kon ik volledig zelf invullen. Je ziet het bos door de ogen van een opgroeiend kind dat de bomen met zich ziet mee bewegen. Dit perspectief verandert kort naar dat van meneer Barre, wat voor wat afwisseling zorgde. Ook vond ik de grote tijdsprongen interessant. Je volgt Aart van een klein jongetje naar een universiteitsman, in een relatief dun boekje. Ook dit zorgde voor een fijne afwisseling. Wanneer je even klaar bent met dikkere boeken van veel omschrijvende schrijvers als Arthur Japin is dit een boek dat een nieuwe blik op lezen kan geven. Een uitdaging is het niet, waardoor het hier en daar misschien wel iets teveel op een kinderboek kan lijken.