Uitvergroot

Nadat ik een paar minuten heb rondgelopen in een boekenwinkel heb ik vaak een stapeltje boeken in mijn handen waar ik vervolgens weer uit moet kiezen van mezelf. Uit zo'n stapeltje koos ik het boek 'IJstijd' van Maartje Wortel. Of het door de opvallende roze kleur en de zwart-witte grafische print kwam of door de naam van de schrijfster weet ik niet meer. De achterflap (of in dit boek de binnenflap) vond ik mooi geschreven, maar het trok niet persé mijn interesse. Wéér een boek over een middeljarige witte man die een luxe-leven leeft en er vervolgens over gaat zeuren dacht ik al (ik had net Herman Koch gelezen, dus was daar een beetje klaar mee).


Ik begon het te lezen op de pont op de weg terug naar huis. Al snel had ik een potlood nodig om de zinnen te onderstrepen die ik niet wilde vergeten. 'Het moeilijkste aan haar afwezigheid vind ik dat ze nog wel ergens is, meegroeit met de tijd, rondloopt in de stad, in bed ligt en eet en vrijt en slaapt, maar dan zonder mij. Ze heeft mij niet meer nodig om verder te kunnen leven en waarschijnlijk heeft ze mij nooit nodig gehad, wat ik een onverteerbare gedachte blijf vinden.' Dat potlood had ik wel vaker nodig want er staan prachtig, zorgvuldig geformuleerde zinnen in dit boek waar je nog minutenlang over in kan weg zwijmelen en nog een aantal keer kan lezen zonder dat ze vervelen. 'Ik heb tenslotte mijn hele leven gewacht op een punt waarop ik niet meer terug kan, waarop ik inspring in het touw dat zwiept. Nu dat punt tot een van van de mogelijkheden behoort, durf ik niet meer te kiezen. Ik wil me achteruit bewegen in plaats van vooruit, maar ik ben het zelf, het punt dat vast staat.'


Het boek wisselt tussen twee periodes van het leven van James Dillard. Het heden en het nabije verleden. Allebei in tegenwoordige tijd verteld, in een ik-perspectief van Dillard zelf. Zulke afwisselingen vind ik zelf altijd fijn, omdat het verfrissend werkt, maar het haalt je soms ook uit een bepaalde 'leesflow'. Of dan switcht het precies op een cliffhanger, waardoor je geïrriteerd verder leest omdat het soms bijna op een soap serie lijkt.


Ik vond het jammer in dit boek dat ik me totaal niet kon verplaatsen in de karakters. Ik vond James Dillard soms een beetje een zeikerd, een aansteller en Marie vond ik soms overkomen als een irritant meisje, Allebei aardig verwend ook. Maar, ik ben ook van mening dat boeken niet geschreven worden om de hoofdpersonen te mogen. Mensen vinden dat vaak fijner lezen, misschien omdat het makkelijker is. Velen kijken ook liever naar films met knappe, lieve acteurs, dan dat ze naar films kijken met onaantrekkelijke eikels in de hoofdrol. Ook een discussie waardig.


Het verhaal vond ik niet heel erg veel doen. Het gaat over een relatie tussen twee personen wie later samen op een eiland in Zweden gaan wonen. Logisch dat dat niet werkt denk ik dan, een mens heeft niet genoeg aan één ander mens alleen. En dan gaat Dillard hier vervolgens heel verwaand en beledigd over doen. Dramatisch. Hij is heel erg goed in dingen groter maken dan dat ze zijn door de tijd als het ware stil te zetten en ergens uren op in gaan.


Kortom, jammer dat de personages niet de meest interessante mensen zijn en het verhaal niet echt indruk maakt. Toch vond ik de schrijfstijl heel fijn, alsof het gefluisterd werd in je oor. Warme, inspirerende uitdrukkingen die ik nog steeds graag teruglees. Dit heeft het boek voor mij heel erg geromantiseerd waardoor ik het alsnog erg snel uithad en geen zonde van mijn tijd vond om te lezen.
(3,5-5)