Verwacht een dolk in je hart

In het begin van het boek was ik niet zo blij met hoe het boek ging. Ik werd een beetje bang van Julian, maar ben blij dat dat gevoel toch verminderd is en toch is mijn liefde voor hem toch verdwenen.
Ook naast dat feit, was er gewoon TE veel drama. Ik ben oké met een boek dat twee liefdes relaties heeft dat niet goed gaan, maar ik ben niet zo zeker wat ik moet doen met Kieran-Mark-Christina en Perfecte Diego. Zelfs op het einde van het boek had ik toch graag gezien dat toch tenminste iemand een gezonde relatie zou hebben.

In de helft van het boek begon het echt goed te worden, maar dan stoorde ik me aan het feit dat Clare te veel POV begon te gebruiken. Ik snap waarom ze het deed omdat we zo echt een goede kijk hebben op alle personages maar het waren er gewoon te veel waardoor ik het moeilijker had met het binden met iemand.

En ook opnieuw oudere personages van Clare kwamen net zoals in boek 1 aan bod. Het enige personage voor wie ik een uitzondering wil maken is Magnus omdat hij in elk boek voorkomt, maar opnieuw zouden Jace en Clary in hun instituut moeten blijven. Alec kan ik begrijpen vanwege Magnus dan ook maar ik ben al bang dat ik volgend boek ook nog met Izzy en Simon moet worden geconfronteerd.
Ook vond ik Jess terugbrengen als geest nutteloos. Maar ik weet dus niet goed wat er van te denken omdat ik ook weet dat de meeste dit juist heel spannend vinden.

Goed ik heb nu al veel kritiek gegeven, maar ik heb echt vele keren moeten lachen, zelfs meer dan bij Vrouwe Midernacht. De verhaallijn had ook heel veel verrassingen waar ik van hield, maar het einde was er een te veel. Er gebeurde te veel in de laatste drie-vier pagina’s en vanwege de tranen kon ik me niet zo goed focussen.
DE REST ZAL SPOILERS BEVATTEN DUS STOP MET LEZEN ALS JE HET EINDE NIET WILT WETEN








En wat er met Annabelle gebeurde was iets dat ik haatte. Het was zo: ”aja ik moe die nog dramatisch laten verdwijnen. O wel een beetje random zwarte rook er nog bij en het is oké.
”
En NEE NEE NEE! En dat korte moment was gewoon niet goed en hoe Lizzy stierf was zo random dat het de dood van dit personage gewoon te erg maakte. Ik wist dat ze ging sterven omdat er een Blackthorn moest sterven (we kennen Clare al te goed) en Lizzy was belangrijk genoeg maar niet zo belangrijk als de rest.

Maar goed we hebben nog wat rouwtijd vooraleer het volgende boek uitkomt in het Nederlands. (en ik vergat ook nog bijna Robert. RIP) maar er gebeurde gewoon TE VEEL in die laatste pagina’s, maar ik moet echt toegeven hoe goed doordacht de laatste zin van het boek is. Het deed me nog meer wenen! Ik was echt een emotioneel wrak.

Nog een laatste punt van grote kritiek is hoe Clare altijd gay koppels, autist etc toevoegt in haar boek en nu met Diana ook nog transgender. Ik vind het heel tof dat ze dat doet en ik heb er helemaal niets op tegen, maar ze is het gewoon aan het over gebruiken. Nee echt realiseert Clare zelfs dat de Blacktorn familie drie leden heeft die gay zijn? Dat is gewoon te absurd. En Diana en haar transgender verhaal was zo random erin dat de boodschap niet volledig doorkwam. De schrijfster heeft het gewoon over gebruikt en trop is niet goed.

Zelfs met alle kritiek vond ik dit een goed boek en ik zou het net als Vrouwe Middrnacht 3,5 willen geven, maar ga het dus een 3 moeten geven omdat ik het geen 4 vind.