Licht verteerbare roman

Tien jaar lang klopt Michelle Buurman al aan bij Sieb, een zelfverklaarde psycholoog die haar helpt het leven betekenis te geven, wanneer hij haar op een dag laat vallen. Met een verwijsbrief van de huisarts komt ze op de crisisdienst bij Frans terecht. Ze praten over de misplaatste relatie die ze met Sieb had, haar moeilijke verleden en huidige vriend Hugo met wie ze naar Portugal verhuist. Later vernemen we tussen de regels door dat ze geweldig lijdt onder het verlies van haar broertje Sjoerd, wiens verwarring omtrent zijn gevoelens voor een leraar te heftig werd en mooi in woorden wordt gevat: “Het is er stil, behalve als de treinen komen. Soms loopt hij naar het spoor om dat geluid te horen, dat zo overeenstemt met zijn ontreddering dat hij voor een moment met zichzelf samenvalt.”  

Eveline Vreeburg (1984) is intussen aan haar derde roman toe. In 2011 debuteerde ze met Onder pseudoniem, een deels autobiografische roman die haar hielp de dood van haar zusje te verwerken. Ze studeerde Europese studies en literatuur aan de Universiteit van Amsterdam en woont momenteel in Lissabon.  

Wie brengt mij naar Mentrum lijkt wel het werk van twee auteurs. Aan de ene kant vind je de gevoelige, wijze en opmerkzame Vreeburg, haar potentieel bewijzend aan de hand van de mooie metaforen en verrassende observaties die ze uit haar pen schudt, zoals “Soms dacht ik dat hij zonder kleren geen lijf had, dat hij kleren gebruikte om zichzelf in de wereld af te tekenen” of “Het opnieuw leggen van deze puzzel was als het schrijven van een boek in een taal die ik niet machtig was”. Aan de andere kant duikt er bij momenten een schrijfster op die stilistisch wat te wensen overlaat door ons paginalange passages te serveren bestaande uit korte, haast kinderlijke zinnetjes die geen meerwaarde bieden aan het geheel.  

“Hugo zegde zijn huur op. Hij had een huisbaas die ook psychopaat was. Die klopte steeds op zijn deur. Hugo verstopte zich achter de gordijnen. Hij was blij dat hij daar weg kon. Het was allemaal heel bedreigend.”  

Vreeburgs beknopte roman leest vlot, haast iets te vlot. Doordat het verhaal overwegend monotoon is en bestaat uit simpele, korte zinnen, lijkt het te snel verteld en te vluchtig om je bij te blijven. Bovendien bevat het werk veel losse eindjes. Het merendeel van de gebeurtenissen wordt niet nader verklaard, waardoor men niet kan meevoelen met de broze Michelle en ook de andere personages niet beklijven. Combineer dit met de afstandelijke stijl en de lezer wordt dan wel behoed voor zwaarmoedigheid, maar het overheersende gevoel na het lezen van Wie brengt mij naar Mentrum is dan helaas onverschilligheid.