Lezersrecensie
Een pareltje
"Het zijn mijn ogen die als allereerste ziek zijn geworden. Mijn hart is ze alleen maar gevolgd. En zo zat ik in veel te dunne kleren. Nog dunner de huid waaronder ik rilde."
De Japans-Oostenrijkse Milena Michiko Flasar debuteerde in 2008 met de verhalenbundel "Ich bin". In 2012 werd dit pareltje,"Ich nannte ihn Krawatte" uitgegeven, waarvoor ze prompt de Alpha-literatuurprijs in ontvangst mocht nemen. Daarnaast heeft de auteur ook voor publicaties in tijdschriften verschillende nominaties en prijzen op haar naam staan. Tijdens het lezen van "Een bijna volmaakte vriendschap" wordt meteen duidelijk waarom. Flasar gaat maatschappelijk beladen onderwerpen niet uit de weg, en heeft het in haar roman over het fenomeen hikikomori, een steeds vaker voorkomende trend waarbij jongeren zich volledig uit de maatschappij terugtrekken, en zich (niet zelden in het ouderlijk huis) permanent op hun kamer verschansen. Daarbij wordt zelfs het contact met de eigen gezinsleden angstvallig vermeden.
Na een bijzonder traumatiserende ervaring, gevolgd door een isolement van twee jaar, zet de twintigjarige Taguchi Hiro voorzichtig weer een stap in de buitenwereld. Op een bankje in het park brengt hij zijn dagen door naast de wat oudere salaryman Ōhara Tetsu. Op een zekere dag doorbreken ze de stilte. Beiden hebben hun eigen onverwerkt en pijnlijk verleden, en wat begint als een voorzichtige toenadering groeit uit tot een tedere vriendschap. Wat volgt is het onwaarschijnlijk mooie relaas van hun beide levens, verlies, angsten, allesbepalende vriendschappen, en uiteindelijk de reden waarom ze zich dagelijks op datzelfde bankje bevinden.
Dit is een werkelijk prachtig romandebuut over de gevolgen van het leven in een maatschappij die steeds hogere eisen aan de mens begint te stellen, met zinnen zó mooi dat je ze keer op keer opnieuw wilt lezen. Hikikomori is niet langer een ver-van-mijn-bedshow, maar wordt brandend actueel. Poëtisch, pijnlijk, diepgaand, ontroerend, melancholisch, optimistisch. 'Een bijna volmaakte vriendschap' is het allemaal.
De Japans-Oostenrijkse Milena Michiko Flasar debuteerde in 2008 met de verhalenbundel "Ich bin". In 2012 werd dit pareltje,"Ich nannte ihn Krawatte" uitgegeven, waarvoor ze prompt de Alpha-literatuurprijs in ontvangst mocht nemen. Daarnaast heeft de auteur ook voor publicaties in tijdschriften verschillende nominaties en prijzen op haar naam staan. Tijdens het lezen van "Een bijna volmaakte vriendschap" wordt meteen duidelijk waarom. Flasar gaat maatschappelijk beladen onderwerpen niet uit de weg, en heeft het in haar roman over het fenomeen hikikomori, een steeds vaker voorkomende trend waarbij jongeren zich volledig uit de maatschappij terugtrekken, en zich (niet zelden in het ouderlijk huis) permanent op hun kamer verschansen. Daarbij wordt zelfs het contact met de eigen gezinsleden angstvallig vermeden.
Na een bijzonder traumatiserende ervaring, gevolgd door een isolement van twee jaar, zet de twintigjarige Taguchi Hiro voorzichtig weer een stap in de buitenwereld. Op een bankje in het park brengt hij zijn dagen door naast de wat oudere salaryman Ōhara Tetsu. Op een zekere dag doorbreken ze de stilte. Beiden hebben hun eigen onverwerkt en pijnlijk verleden, en wat begint als een voorzichtige toenadering groeit uit tot een tedere vriendschap. Wat volgt is het onwaarschijnlijk mooie relaas van hun beide levens, verlies, angsten, allesbepalende vriendschappen, en uiteindelijk de reden waarom ze zich dagelijks op datzelfde bankje bevinden.
Dit is een werkelijk prachtig romandebuut over de gevolgen van het leven in een maatschappij die steeds hogere eisen aan de mens begint te stellen, met zinnen zó mooi dat je ze keer op keer opnieuw wilt lezen. Hikikomori is niet langer een ver-van-mijn-bedshow, maar wordt brandend actueel. Poëtisch, pijnlijk, diepgaand, ontroerend, melancholisch, optimistisch. 'Een bijna volmaakte vriendschap' is het allemaal.
1
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Bie Helena
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
