Het leed dat familie heet.

Het leed dat familie heet, maar waar je toch ook niet buiten kunt. Daarover gaat dit boek in een notendop. Het verhaal begint aan het eind, met de dood van de biologische pater familias Zaro. Deze schuinsmarcheerder verwekt bij de dan 15-jarige Lena een dochter, Isabelle. Dat dit niet leidt tot een gelukkige jeugd wekt vast geen verbazing. Lena laat Isabelle op 10-jarige leeftijd achter bij haar verwekker om haar eigen leven te kunnen beginnen. Hoe schrijnend is het dat Isabelle vervolgens ook niet opgewassen blijkt tegen haar eigen moederschap van de dochters Marta en Cecilia. Dit ondanks de toewijding van hun vader Carlo aan zowel moeder als dochters. Dat dit voor Carlo eenrichtingsverkeer is naar Isabelle blijkt wel uit het volgende: 'Jouw behoefte bevredigen was als een koorts voor me, een roes. Later leerde je zonder te kunnen, en ik leerde mezelf in toom te houden. Nu herken ik onze liefde aan de vorm van de leegte die daardoor ontstond, en put ik troost uit dat verlies, want het is mijn enige blijvende bezit. ' Voor zijn dochters is Carlo een rots in de branding. Prachtig en veelbetekend zijn de verhalen die hun vader vertelt over de dierenwereld waarin moeders in vaders kunnen veranderen om hun kinderen te beschermen.

Helaas is de aanwezigheid van hun toegewijde vader ook geen garantie op geluk. Cecilia worstelt vanaf haar geboorte met de wens zichzelf op te lossen. Marta raakt uiteindelijk, net als haar moeder en oma, onbedoeld zwanger. De geschiedenis herhaalt zich dus. Toch is Marta vastbesloten de vader wel een plek te geven in het leven van haar dochter Elena. Is het niet als partner, dan in ieder geval in de buurt. Daarmee geeft zij betekenis aan de titel van het boek'Wij zijn niet als hagedissen.' Want inderdaad, bij ons groeit een afgebroken staart niet opnieuw aan. Maar wij kunnen er wel voor zorgen dat het gemis van de staart of elk ander gemis uiteindelijk overkomelijk wordt.