Hoop in bange dagen

Wat een geweldig boek is dit. De quote op de voorkant van Elle klinkt al veelbelovend: 'Deze roman geeft je je vertrouwen in de mensheid terug'. En dat voor een roman over een pandemie! Het boek gaat over Joe Haak. Een bankmedewerker die een systeem ontwerpt dat ontwikkelingen over de hele wereld aan elkaar verbindt en op die manier de toekomst met enige mate van zekerheid kan voorspellen. Handig voor beursmakelaars die hun geld verdienen door short te gaan op aandelen van bedrijven die verlies maken om deze vervolgens met winst weer verder te kunnen verkopen. Treffend omschrijft John Ironmonger de wereld op de beursvloer, waar cynische handelaren in hun hebzucht alle ethiek verliezen. Groot is dan ook het contrast met het dorp waar Joe Haak aanspoelt, nadat hij radeloos de zee is ingelopen omdat zijn systeem leek te falen en een miljoenenverlies veroorzaakte.

Het is een dorp dat weinig te bieden heeft voor toeristen en door een weggewaaid verkeersbord ook nog amper te vinden is vanaf de grote weg. Dat komt goed uit als blijkt dat een griepvirus de wereld op zijn kop zet , de benzine opraakt en de stroom uitvalt. Joe Haak ziet dit aankomen en besteedt al zijn spaargeld aan het opkopen van lang houdbaar voedsel in een naburige supermarkt. Samen met de dorpsbewoners slaat hij dit op in de klokkentoren. Dit tot verbazing van zijn dorpsgenoten. De zee en het vee bieden toch voldoende om van te leven? Die ietwat naïeve gedachte houdt stand tot de eerste overval van buurtbewoners op het vee. Dan besluit het dorp de toegang onmogelijk te maken door een geul te graven in de enige toegangsweg. De dorpelingen zijn nu echt op elkaar aangewezen. Voor zo lang als het duurt, denkt Joe Haak. Want bij gebrek aan een staat, zo vreest hij, vervallen wij als mens toch weer terug in de staat die Thomas Hobbes omschreef als een oorlog van allen tegen allen.

Dat dit anders uitpakt kun je zelf lezen. Ik vond het in ieder geval een prachtig boek, waarin treffend wordt omschreven hoe sluipend zo''n pandemie je opeens kan overvallen en hoe weinig vluchtwegen er dan eigenlijk zijn. De personages komen echt tot leven en gedurende de dag moest ik telkens aan het verhaal denken waardoor het met mij mee ging leven. Ik kreeg zelfs de neiging om opnieuw te gaan hamsteren. Wat mij betreft is op die manier bewogen worden één van de heerlijke dingen die een goed verhaal met je kan doen.