Poirot herleeft!

De liefhebber van Agatha Christie herkent in dit boek met veel genoegen het personage Hercule Poirot als een betweterig, prententieus ventje, met een zeer groot zelfbeeld en een nog groter ego. Hij vindt zichzelf de allerbéste, híj maakt als enige gebruik van zijn “grijze cellen”.
Ook de overige personages in dit boek zijn ruimschoots voldoende uitgewerkt in relatie tot de rol die ze spelen. Ook hier speelt weer dat "typerende": de eeuwig verwonderde en naïeve inspecteur; de dominee, goed van inborst, maar toch niet ál te braaf; de klassieke, kwaadaardige dorpsroddeltante; de slaafse en trouwe bediende, die toch andere ambities heeft, enz.


De plot in dit boek leidt uiteindelijk tot de ontknoping via de verschillende verwikkelingen. Poiret zet de schrijver met zijn geniale, maar geheimzinnige invallen en bedenkingen meermaals op het verkeerde been.

Sophie Hannah hanteert in haar vorige boeken een vlotte, leesbare schrijfstijl, meestal met een ietwat trage verhaallijn, die dan plots een onverwachte wending neemt. In de monogrammoorden tref je een totaal andere stijl: meer gedetailleerde omschrijvingen en herhalingen, met andere woorden: de Agatha Christie-stijl, maar dan anno 2014. Z

Dit boek heeft een zeer hoog Agatha Christie-gehalte, met alle nodige ingrediënten: de trage opbouw van het verhaal, de zogenaamde wendingen en de klassieke ontknoping van het mysterie door Poirot in aanwezigheid van een zo groot mogelijk publiek. Het is een boeiend verhaal en een aanrader voor alle Christie-fans, maar ook voor diegenen die nog nooit een A.C. boek gelezen hebben en er via deze ietwat modernere stijl mee willen kennismaken.