Niet slecht, maar kon beter ...

Na 5 jaar opnieuw een Kay Scarpettaboek, dit wekt ongetwijfeld de nieuwsgierigheid en het enthousiasme van de talloze fans!
Voor de lezer die vertrouwd is met de reeks, voelt dit boek aanvankelijk als een warm bad. Ondanks het verstrijken van de jaren, komen de hoofdpersonages als zeer vertrouwd over. Meerdere verhaallijnen worden uitgezet, met een mysterieuze moord in een beveiligde woonomgeving als aanvangspunt.
Een uitstapje naar de ruimte draagt bij aan de spanning en zet de lezer enigszins op een dwaalspoor.
Ook de politiek wordt niet geschuwd; Kay treedt op als adviseur voor het Witte Huis.
De auteur introduceert eveneens een aantal actuele en innovatieve elementen. Zo komt de covidpandemie aan bod: de partner en het kind van Lucy zijn overleden ten gevolge van het virus. Lucy blijft verweesd, eenzaam en wanhopig achter en tracht zich met behulp van een avatar van Janet staande te houden.
Taalkundig is dit een fijn, vlot leesbaar boek, de grammatica is vrij correct. Irritant zijn wel de vele herhalingen, het lijkt soms alsof de schrijfster vaak niet meer weet wát ze al geschreven heeft en wat niet.
De personages worden niet ten gronde uitgediept, niet-vertrouwde lezers blijven op hun honger zitten over wie wie is, wat hun initiële onderlinge relatie was, wat hun gemaakt heeft tot wie ze nu zijn.
De pathologisch-anatomische elementen komen veel minder sterk naar voren dan in de vorige boeken van deze reeks.
De toch wel vrij paranoïde gedachtengang van de hoofdpersonages Kay, Lucy en Marino is opvallend, maar wordt niet uitgediept, noch toegelicht, wat de diepgang van het verhaal zeker niet ten goede komt.
Wie een boeiend, spannend boek verwacht dat men in één ruk wil uitlezen, komt bedrogen uit. De meerdere verhaallijnen zijn veelbelovend als aanzet en als lezer mag je dan verwachten en hopen dat die op het eind een samenhangend, logisch geheel vormen. Maar ... de ontknoping is teleurstellend, voornamelijk omdat de dader van de moord als een deus ex machina ten tonele gevoerd wordt. De overige raadsels worden eveneens ontluisterd, maar op een slordige, oppervlakkige manier, in enkele zinnen. Dit alles geeft de lezer het gevoel dat de auteur wel een aantal originele ideeën had op het vlak van spannende inhoudelijke elementen, maar dat ze in se niet concreet wist tot welke ontknoping deze uiteindelijk moesten leiden.
Samengevat: een onderhoudend boek, zéker geen hoogvlieger, met heel weinig (onderhuidse) spanning.