Ongekunstelde, urgente, met (iets te veel) vaart geschreven roman

Veel Nederlandse romans lijken tegenwoordig te zijn geschreven door mensen uit gegoede, cultureel angehauchte milieus, die geleerd hebben toegankelijk te schrijven over hun pseudoproblematiek, met dank aan de schrijfcoaches die zij zich kunnen veroorloven. Je ruikt het template van de schrijversvakschool: de elkaar keurig kruisende verhaallijnen, de nadrukkelijke, logisch uitgewerkte thematiek, en halverwege geloof je het wel, weet je dat er niets meer zal worden toegevoegd aan wat je al met hooguit milde interesse hebt gelezen, en vraag je je af waarom dit overbodige vakwerk überhaupt wordt uitgegeven - wat de meerwaarde is.
Zeker, schrijven is een vak, maar nog belangrijker is wat ik het Charles Bukowski-adagium noem: WRITING MUST NEVER BE BORING.
'There has to be pace and quickness in the lines, life and sunlight, Every line has to be full of this delicious little juice. Flavor, power, which must make you want to turn the page.' Aldus deze om zijn rauwe proza en gedichten, maar ook om zijn scherpe inzichten bekend staande Amerikaanse schrijver.
Ik denk dat Bukowski wel gecharmeerd zou zijn geweest van De Kantelaar van Dave Dröge. Want anders dan veel andere Nederlandse romans, heeft dit boek vaart, urgentie, rauwheid, een intrige die bol staat van spanning en noodzaak om te worden verteld, en speelt het zich af in een interessant milieu. Tegen het buitengewoon sfeervol en levensecht beschreven decor van de grimmige havenstad die Rotterdam nog steeds is, situeert Dröge een symbiotische vader-dochterrelatie. Vader is een enigszins louche ondernemer vol typische louche ondernemerszorgen, dochter heeft artistieke ambities maar is ook maatschappelijk geëngageerd. Vader wil meer zijn dan een ondernemer, dochter wil meer zijn dan een kunstenares, en zo bewegen ze zich naar elkaar toe en drijven ze weer van elkaar af.
Het verhaal omvat nog veel meer, maar dat hoeft hier niet uit de doeken te worden gedaan. Belangrijker is de constatering dat de roman in zijn ambitie en vitaliteit doet denken aan het werk van Peter Buwalda en Alex Boogers. Voor wie deze schrijvers een warm hart toedraagt, is De Kantelaar zeker aanbevolen.
Toch is dit bepaald geen perfecte roman. Het lijkt of de schrijver zich in zijn enthousiasme een tikje heeft vergaloppeerd. Het verhaal is wat rommelig verteld, waardoor het soms niet zo makkelijk te volgen is. De auteur lijkt met nogal grillige verspringingen van perspectief ook te veel zijn best te hebben gedaan om een en ander op een originele manier te vertellen. Daarin is hij helaas wat doorgeschoten. Dat is zonde, want nogmaals: in aanleg is dit een mooie moderne roman, die zich afspeelt in het echte rauwe leven, en is hij verstoken van de vervelende, overbodige, precieuze literatuurderigheid die het Nederlandse literaire klimaat al zo lang teistert. Complexe familieralaties, suspecte handeltjes, corruptie versus idealisme, moderne digitale waanzin, enzovoorts. Wat wil je nog meer?
Ik denk dat de door Bukowski aanbevolen 'quickness' de kracht én de zwakte is van Dave Dröge. Het dendert maar door. Had hij de lezer wat meer adempauzes gegund, de vertelling af en toe wat vertraagd, dan zou dat zijn personages wat meer diepte hebben gegeven en was dat de identificatie ten goede gekomen. Als de auteur de 'delicious little juice' handhaaft, maar 'quickness' voortaan niet verwart met 'haste', denk ik dat zijn volgende roman een meesterwerk kan worden.