Een boekje vol tederheid, liefde en afscheid. Een kortverhaal dat beklijft.

Deze novelle is geschreven vanuit het standpunt van een jongetje dat net de twaalf voorbij is. Hij heeft een zusje, Nour, dat ernstig ziek is: “Pa zei dat Nour er erg aan toe was en waarschijnlijk niet ouder zou worden dan acht of negen” (blz. 12).
Om met de situatie om te gaan, bouwen broer en zus voor zichzelf een wereld van verhalen. Het vertellen van die verhalen maakt voor hen de situatie draaglijker. Zo opent de novelle met de reflectie van de jongen:
“Uit alles puurden wij verhalen.
Natuurlijk wist zij hoe het zat, maar verhalen maken het draaglijk.
Ik heb leren vertellen.
Door haar weet ik: verhalen helpen.
Verhalen zijn voor de geest wat adem is voor de longen.”

Daarom vertellen broer en zus mekaar over de zeemeermin, over de vos met zijn afwijkende schaduw, maar vooral over de vogel waarvan alleen zij weet hebben. Op die manier voelen ze zich met mekaar verbonden, leven ze in dezelfde fantasiewereld. Ze putten hun veerkracht om met de nakende dood van het meisje om te gaan uit hun verhalen en hun verbeelding.