Recensie Een keukenmeidenroman

Wat een mooi en indrukwekkend boek over de rassenscheiding, een zwarte bladzijde uit de geschiedenis van Amerika. De auteur neemt ons mee naar Jackson Mississippi van de jaren 60. Ze vertelt op geloofwaardige wijze het verhaal over Aibileen en Minny, twee zwarte vrouwen die beide werken als hulp in een blank gezin en over Skeeter, de jonge blanke journaliste, die samen met hen hierover een boek wil schrijven.

Vanaf het begin heeft het verhaal me in de greep. Het roept van alles bij me op. Boosheid, vanwege de onrechtvaardigheid, het gevaar en de vernedering, die de vrouwen moeten doorstaan. Lachkriebels, vanwege de humor die schuil gaat in de vaak rake opmerkingen en gedachten van Aibileen en Minny. Ontroering, omdat blijkt dat vriendschap en liefde toch volkomen los staat van huidskleur. De karakters werden zo levendig neergezet, zo goed invoelbaar, dat ik ze als het ware kon zien en horen. Je krijgt een band met hen en daarom heb ik ook na het lezen van de laatste bladzijde, met tegenzin afscheid genomen van deze drie sterke vrouwen.

Eén kleine kritische noot... het zangerig Zuidelijk accent komt vertaald naar het Nederlands niet helemaal tot zijn recht. Dit is echter slechts een kleinigheid in vergelijking met wat het boek je verder als lezer te bieden heeft. Een keukenmeidenroman zou eigenlijk door iedereen gelezen moeten worden. Behalve dat het prachtig geschreven is, zet het je ook tot nadenken. Racisme zit zo diep geworteld dat het, waar dan ook ter wereld, helaas nog lang niet volledig tot de verleden tijd behoort.

Een zeer goed debuut van Kathryn Stockett. Ik ben benieuwd naar de boeken die hopelijk nog van haar gaan verschijnen.

****½ afgerond naar 4 duimen.