Recensie Orc Trilogie 1 - De terugkeer van de Orcs

In De terugkeer van de Orks overleven de ork-broers Balbok en Rammar als enige de strijd tegen de kobolden. Volgens de regels van hun stam, dienen zij het hoofd van hun gesneuvelde commandant mee terug te nemen, maar deze blijkt onvindbaar. Zonder hoofd keren ze terug naar de stam, maar worden gelijk door hun stamleider weer op queeste gestuurd om het hoofd alsnog naar huis te brengen. Tijdens deze queeste komt magiër Rurak op hun pad. Hij kan hen het hoofd van de commandant bezorgen, maar verlangt van de ork-broers als tegenprestatie, dat zij voor hem op zoek gaan naar een geheimzinnige kaart in de elfenstad Shakara.

Met gemengde gevoelens heb ik dit boek gelezen. Het verhaal heeft me even vaak wel als niet kunnen boeien. De auteur probeert met het gekibbel en scheldpartijen van de broers een dosis humor in het verhaal te brengen. Ik heb die passages vaak zuchtend gelezen. Mijns inziens is hij er niet in geslaagd de fantasywereld een komische noot mee te geven. Deze humor zou beter tot z’n recht komen in kinderboeken.
Dat de schrijver de taal van de orks in het boek heeft verwerkt vond ik soms best grappig, maar voegt voor mij verder weinig toe. Hoewel de betekenis van de woorden vaak wel duidelijk wordt als je verder leest en ook door herhaling de taal begrijpelijk wordt, vond ik het soms toch de vaart uit het verhaal halen.
De vergelijking met de boeken van Tolkien is snel gemaakt. Toch vind ik wel dat Peinkofer een eigen draai aan dit verhaal heeft gegeven. Het verhaal wordt vertelt vanuit het oogpunt van de orks. In begin leek het erop, dat de schrijver het zichzelf erg makkelijk had gemaakt door te verzanden in stereotype omschrijvingen van de karakters. Maar uiteindelijk blijken de orks niet alleen maar slecht, grof en dom te zijn. Er waren momenten dat ik het scheldende tweetal bijna sympathiek ging vinden. Ook laten de mensen en de elfen, die vaak het imago van de good guys hebben, zich niet alleen van hun beste kant zien. We leren hen met hun ontrouw, verraad, egoïsme en lafheid ook eens van een andere kant kennen.
In het begin kabbelde het verhaal een beetje voort. Ik had geen moeite om door te blijven lezen, maar echt spannend was het niet. Het werd wat spannender toen de elfenpriesteres Allanah deel ging uitmaken van het gezelschap en later ook premiejager Corwyn.
De magie in het boek is misschien niet origineel, maar mede omdat ik nog niet zoveel fantasy heb gelezen, vond ik dat niet zo erg. Het einde voelde ik een beetje aankomen, maar was toch wel bevredigend.

Als ik zo alle sterke en zwakke punten van het boek tegen elkaar afweeg, moet ik toch concluderen dat de weegschaal overhelt naar de sterke kanten. Mede door de toegankelijke schrijfstijl, kan ik zeggen dat het een leuke leeservaring is geweest.