De vrouw met de schelp: prachtig meeslepend verhaal

'De vrouw met de schelp' is een boek om de tijd voor te nemen, je te laten meevoeren naar het tweede deel van de negentiende eeuw en hoe het leven toen was. Doordat de schrijfstijl is aangepast aan die tijd gaat het verhaal nog meer leven, en de manier van schrijven is zo levendig en beeldend dat je de gebeurtenissen van dichtbij meebeleeft.
Verrassend zijn humoristisch beschreven momenten, zoals wanneer het gezin van hoofdpersoon Bertje aan tafel zit om soep te eten waar maden in ronddrijven. Als Henkje, het zoontje, vraagt wat dat voor dingetjes zijn krijgt hij als antwoord: "Knapperige balletjes, eiwit, heel gezond, dooreten."

Het verhaal is een drieluik: deel 1 en 3 zijn geschreven vanuit Bertje en deel 2 vanuit haar grootmoeder Meek. In dit tweede deel wordt de familiegeschiedenis het meest duidelijk. Belangrijke gebeurtenissen voor het verhaal worden meer dan eens cryptisch aangeduid zodat je als lezer zelf gaat nadenken wat er gebeurd kan zijn. In het eerste deel klinkt vanuit Bertje de prachtige zin: "Zeven grafstenen schemerden voor mijn ogen." Een indrukwekkende vooruitwijzing naar dingen die later duidelijk worden. Een compliment aan het adres voor de auteur voor de spannende en vertonende manier van vertellen lijkt me op zijn plaats.

Wil je als lezer het verhaal goed kunnen volgen dan kan je steeds terugkijken naar de familierelaties die duidelijk worden uit de stamboom die voorin het boek is afgedrukt. Dit verhaal vraagt alertheid en interpretatie van de lezer, omdat informatie vaak uitgesteld of met een hint wordt gegeven. Een dankbaar boek voor de actieve lezer met voorstellingsvermogen.