Mooi en zeer menselijk verhaal

"Witte zwanen, grijze zwanen" is een mooi verhaal over de Vlaamse Anna, die door het lezen van de dagboeken van haar vader op zoek gaat naar de plek in Friesland waar hij tijdens de oorlog twee jaar woonde. Tijdens haar zoektocht ontmoet Anna nieuwe mensen die een belangrijke rol gaan spelen in haar leven en ontdekt zij steeds meer over haar familieverleden. Viviane Gerits heeft een gemoedelijke en onderhoudende stijl van schrijven. Haar verteltempo is over het algemeen langzaam. Ik ervaarde dat soms als wat te traag, al kan het ook een functie hebben. Zoals wanneer Anna door een gesprek met een oude Fries op het spoor komt van Antje, die ooit een relatie had met Anna's vader. Hier is de traagheid van vertellen een mooi middel om spanning op te bouwen.
Uit het verhaal spreekt een grote liefde voor het Friese land en deze is zo aanstekelijk dat ik er als lezer meteen naartoe zou willen gaan.

Wat ik als storend ervaarde in Gerits' schrijfstijl is de neiging om in enkele zinnen na elkaar meer van hetzelfde te zeggen. Als voorbeeld noem ik: "Geeske en Anna zijn sprakeloos. Wat een bericht! Het is als een bom die inslaat. Wat een ontboezeming!" Ook geeft de auteur vaker een samenvatting van de voorgaande episode, wat ik als overbodig ervaarde.

De ontknoping van het verhaal is een ware verrassing, en dat Viviane Gerits in haar boek een mooie boodschap weet mee te geven over vrijuit durven leven zonder te veel angst voor verlies of ziekte vind ik beslist een verdienste.

Cécile Ickenroth