Verhaal over expatleven blijft wat oppervlakkig

Een langdurig verblijf in het buitenland spreekt vaak tot de verbeelding, en hoewel dit het onderwerp is van 'Verdwaald in Tirol' van Astrid Habraken, zou dit verhaal veel meer tot de verbeelding kunnen spreken als de auteur zich meer zou hebben gericht op het schetsen van sfeerbeelden en het benoemen van mooie details en kenmerken van de omgeving. De beschrijvingen blijven helaas vrij oppervlakkig.
Het verhaal over het leven van Stef en Lex in Innsbruck en over hun familie in Nederland is vlot geschreven en leest makkelijk weg. Ook nodigt het steeds uit tot verder lezen, met name als de spanning toeneemt wanneer de hoofdpersoon Stef merkt dat ze zich helemaal niet op haar plaats voelt in haar nieuwe woonplaats en zelfs in een crisis belandt. Als lezer ga je dan steeds meer rechtop zitten. De manier waarop Stef met deze crisis omgaat is boeiend om te lezen. Aan het einde wil je als lezer graag weten of Stef en Lex in Innsbruck zullen blijven en of het goed met ze gaat, maar het boek stopt op een moment waarop dat nog niet duidelijk is. Dat is zeker een sterk punt van het boek.

De vertelstructuur van dit boek is hoofdzakelijk vertelling, met regelmatig stukjes dialoog ertussendoor. Over het algemeen werkt dat, maar op sommige plekken is het voor de lezer dan lastig te volgen. Ook zouden de dialogen sterker en compacter kunnen, maar misschien kan je dat bij een debuut nog niet verwachten.
De vertelling op zichzelf blijft over de hele linie te oppervlakkig doordat de omschrijving en de handeling te weinig worden uitgewerkt en te weinig beeldend zijn. Als voorbeeld zou ik willen noemen: de beschrijving van het bezoek van Stef aan Schloss Schönbrunn in Wenen. Hier is het niet in detail beschrijven van alle pracht en praal een gemiste kans van de auteur.
Ik hoop dat Astrid Habraken zich in haar volgende boek meer van details zal bedienen.