Een beeld van Genua en de illusie

De hoofdpersoon (die pretendeert de schrijver zelf te zijn) is verhuisd naar Genua en communiceert over zijn ervaringen via brieven aan zijn vriend, de lezer. Pfeijffer vindt in de stad een been met een kous. Hij neemt het mee naar huis en wordt verliefd op het lichaamsdeel waar hij er de overige delen bij verzint. Hij maakt zichzelf een illusie en dat is precies waar deze roman over gaat, maar dan wel met een stad in de hoofdrol.

Aan de hand van verschillende delen, waarvan twee intermezzi, maken we kennis met de kleurrijke, soms bijna sprookjesachtige, personages van de stad. Zo is er Don, een Eengelse professor, die leeft op gin-tonic en zijn levensverhaal aan de schrijver vertelt. Daarnaast is er de bombastische Monia die zich altijd uitbundig kleedt en gezegend is met een paar gigantische tieten. Ze ziet een goede neukpartij met de schrijver wel zitten, maar helemaal wederzijds is dat niet, want hij heeft al een oogje op het mooiste meisje van Genua.

Daarnaast verwijst Pfeijffer ook regelmatig naar de tragische realiteit. De hoeren, travestieten en vluchtelingen vliegen je regelmatig om de oren, waardoor Genua soms de getto van Italië lijkt. Hartverscheurend is vooral het verhaal van vluchteling Djiby, die verschillende keren de oversteek van Afrika naar Europa maakte om daar teleurgesteld in Genua achter te blijven.

Pfeijffer geeft in deze roman niet alleen beeld van Genua, maar ook van de illusie: de illusie die we hebben van personen die niet blijken te zijn wie ze werkelijk zijn, de illusie van een plek die wordt omschreven maar waarvan we niet zeker weten of deze bestaat, en van de illusie van immigranten en vluchtelingen die denken het paradijs te treffen, maar alsnog in een hel belanden. La Superba is niet alleen een ode aan de stad Genua, maar mede door de hoge dosis metafictie ook aan de verbeelding en daarmee aan de literatuur.