Een heel goede psychologische, literaire roman.

Meteen in het eerste hoofdstuk wordt je aangesproken door de korte zin die Ylva ontglipt: “Ik heb een kind.” Hoe is ze dan zover gekomen dat ze nu alleen en in het donker leeft?
Dan ga je terug naar tien jaar daarvoor. Ylva’s moeder is een jaar geleden overleden en je ziet een ontzettend eenzaam meisje dat hunkert naar verbinding en liefde. Zoals Reitsma zo mooi schrijft: “Toen moeder ziek werd, bestond mijn leven alleen nog maar uit haar en toen ze dood was, was ik als een ruimtevaarder buiten zijn schip, ik zweefde maar wat en er leek geen zwaartekracht te bestaan, niemand trok aan me”.
Op een boerderij vindt Ylva rust, maar als ze de liefde bedrijft met Jakob voelt ze geen verbinding of echte liefde. Door een vreselijke gebeurtenis moet ze weg van die kleine wereld.
Daarna sluit ze zichzelf overdag op en maakt ze ’s nachts treinen schoon.

Al die tien jaar duwt ze haar gevoelens weg, maar op een dag begint het haar te ontglippen en zegt ze dat ze een kind heeft. Op aanraden van haar vriendin maakt ze en reis terug naar de boerderij, dwars door de Noorse natuur. Onderweg wordt ze vergezeld door een denkbeeldige tienjarige jongen. Eerst probeert ze hem weg te sturen, maar dan laat ze hem steeds meer toe zoals ze ook in haar hoofd steeds toelaat dat ze een zoon heeft.
Het verhaal wordt prachtig opgebouwd. Langzaam wordt, met delen van het boek die zich in 2012 afspelen en delen in 2022, duidelijk wat er gebeurd is. En net als in het vorige boek is het de schrijfster gelukt om de lezer verbinding en meeleven te laten voelen bij de hoofdpersoon. Daardoor krijgt die begrip catastrofale daad.

Een heel indrukwekkend en prachtig geschreven boek dat je nog lang bij blijft! Het is Janke Reitsma opnieuw gelukt om een hele goede psychologische literaire roman te schrijven!