Kleine Moordenaar is een snackje voor tussendoor

Noem het een snoepje. Een snack. Een kleine vertelling om de tijd mee door te komen, terwijl we wachten op het derde deel van de serie.

De novelle Kleine Moordenaar van Sophia Drenth is een bronvertelling uit de duistere wereld van Bloedwetten. Het verhaal speelt zich echter af vele jaren voordat de hoofdpersoon uit die boeken, Rowan Storm, wordt veranderd in een van de monsterlijke Ath’Vacii. In dit boekje focust Drenth zich op de Ath’Vacii Ravàn en probeert ze te achterhalen hoe hij werd wie hij is in Vonnis en Verlossing. Waarom wil iemand een afzichtelijk, bloeddorstig monster zijn?

En zo maken we kennis met de kleine Raf. Hij is een knulletje dat wordt mishandeld door zijn vader, genegeerd door zijn moeder en opgroeit in armoede. Maar dan is hij getuige van een moord. Hij ziet hoe een elegante – niet-menselijke - man niet alleen de kracht heeft om te doen wat hij wil, omdát hij het wil, maar ook nog eens ongevoelig is voor de gevolgen van zijn handelen. En dat, besluit hij, wil hij ook.

Net als in het korte verhaal Vertellingen van Licht en Schaduw uit de bundel Halloween Horrorverhalen van Luitingh-Sijthoff duikt Drenth in het hoofd van een moordenaar. Ze achterhaalt wat iemand ertoe kan brengen om te kiezen voor het kwade en probeert grijstinten te schilderen rond het zwart van haar personage. Op bepaalde momenten – zoals wanneer Raf toekijkt hoe het leven uit zijn slachtoffers wegvloeit – doet Kleine Moordenaar zelfs sterk denken aan dit oudere verhaal.

Het is een interessant project. Het houdt niet alleen de aandacht levend voor het komende deel van Bloedwetten. Maar het geeft de schrijfster en haar lezers de kans om karakters uit die andere boeken beter te leren kennen en nieuwe aspecten van haar wereld te verkennen.

Kleine Moordenaar slaagt daarin echter maar gedeeltelijk. Het boekje als geheel is vaardig geschreven en leest als een trein. Van de schrijfster van een van de interessantste Nederlandse fantasyseries van dit moment valt niet anders te verwachten.

Maar juist de beperkte lengte van dit boekje en de nadruk op dat ene karakter geeft de kans om écht diep te gaan. En daar blijft ze toch een beetje steken. De Ath’Vacii zijn de Ath’Vacii, precies zoals we al wisten. Over het proces van ‘gemaakt worden’ of over het Gemaakte Land leren we niets nieuws. Ook de kans om het volksleven in Hofstede meer kleur te geven – Raf komt uit het Scheepskwartier – blijft liggen.

Drenth poogt wel degelijk het karakter van Raván, nu nog Raf, uit te diepen. Ze toont de invloed van wanhoop en onmacht op het jongetje en zijn verbeten verlangen om te ontsnappen aan zijn lot. Dat is een interessante insteek en eentje die verwachtingen wekt. Dat Drenth het kán, zagen we in Vertellingen van Licht en Schaduw.

Maar ook hier haalt ze er net niet uit wat erin zat. Dat Rafael kiest voor de ‘dark side’ is boeiend genoeg, maar het lijkt allemaal wat vanzelfsprekend. Nooit lijkt hij vragen te stellen bij zijn eigen verlangens en keuzes, terwijl hem toch een andere moraal zal zijn bijgebracht. Ook andere karakters – zijn ‘dubbelganger’ Frederik bijvoorbeeld, of zijn stiefmoeder Ulrike -  missen de diepte om werkelijk te overtuigen.

Het plot als geheel heeft ten slotte meer weg van een spannend jeugdboek dan van een volwassen fantasy: de verwikkelingen zijn vaak net een beetje te gemakkelijk en nemen de lezer onvoldoende mee. Het taalgebruik is net wat simpeler en minder spannend als in eerder werk.

Kleine Moordenaar is daarmee een interessant project en zeker lezenswaardig. Maar voor de echte pret blijft het voorlopig wachten toch op dat derde deel van Bloedwetten.