Bedrieglijk eenvoudig

Alsof je zo'n typische Franse film ziet, waarbij je dicht op de huid zit van de raadselachtige vrouw en al haar escapades, en haar toch nooit helemaal kan doorgronden. Met raadselachtige stiltes, waarbij je toch geboeid blijft afwachten of er nog iets zal gebeuren waardoor er meer duidelijk wordt. De schrijfstijl is eenvoudig, op het kinderlijke af - ook in het Frans, en lijkt geen verrassingen te bieden. De verteller laat de lezer expliciet weten wat Adèle, en in later hoofdstukken haar echtgenoot - denkt of vindt, handelingen worden helder en onverbloemd beschreven. En toch weet je ondanks die openhartigheid aan het einde van het boek nog steeds niet wat Adele drijft, of waarom ze doet wat ze doet. En dat maakt het even intrigerend als triest. Het trieste is dat hoewel ze het niet kan laten, de avontuurtjes en de mannen zelden de moeite waard zijn, en haar maar heel kort de compensatie bieden voor een standaard gezinsleven. Niets wordt ons onthouden: de slechte seks, de onvrede, de lusteloosheid, de zelfverwaarlozing als niemand kijkt. En als we in perspectief overschakelen naar dat van de echtgenoot, beseffen we pas dat ook hij niet weet waarom hij niet kan breken met het gezapige leven, en dat hij liever zijn eigen huwelijk tot een schijnvertoning maakt dan dat hij een leven zonder haar tegemoet ziet. Uiteindelijk werd dit boek voor mij een scène uit Scènes uit een huwelijk van Woody Allen. Je voelt dat er ergens mensen leven die dit meegemaakt kunnen hebben, maar waar je het niet van weet. Je laat aan het einde twee mensen achter die elkaar gevangen houden in een kleurloos, benauwend leven, en die niet met en niet zonder elkaar kunnen. En - net zoals de meesten van ons - eigenlijk niet weten waarom ze doen wat ze doen. Dat besef is me na het lezen dagen bijgebleven.