Lezersrecensie
The Bookbabe
"Ze hadden haar gemaakt tot wie ze nu was. Ze was niet langer... Ze wilde niet langer het bange, mollige meisje zijn. Als ze moest, zou ze vechten." ~ p22.
Dat einde!!!??? Heilige mexicaanse dipsaus... zo kan je de lezers toch niet achter laten. Dit is kwelling van het hoogste soort!
"Er zou een dag, een moment komen dat ze pech had. En als ze de verhalen mocht geloven, zou dat niet lang duren." ~ p56.
Dissociatie is het tweede deel van De orde van de Poortwachters-trilogie, en verteld het verhaal verder van Nido. In het eerste deel is zij per ongeluk terecht komen in de wereld van de Orde van de poortwachters, en het leven is sindsdien niet erg makkelijk voor haar. Ze komt steeds meer te weten over de wrede wereld van de Orde en verschillende dimensies. Politiek, religie en macht creeeren een doolhof waarin ze zich staande probeert te houden. De gevaren worden alleen maar groter en ze moet zware keuzes maken. Alles wat ze lief heeft komt in gevaar...
Wat een geweldig vervolg, en wat een episch einde. Ik had echt nooit verwacht dat het verhaal deze kant op zou gaan. En de intensiteit die het lezen met zich meebracht... Je zit als lezer echt op het puntje van stoel, en vergeet gewoon adem te halen. Geweldig hoe Oli Veyn de diverse poorten weet vorm te geven, je proeft gewoon de spanning die er hangt, en even ben je onderdeel van het team dat een nieuwe uitdaging aangaat. Het hele verhaal is zo geschreven dat je het echt voor je ziet. En als je de volgende dag het boek weer op pakt om verder te lezen, voelt het bijna als of je een film op pauze hebt gezet die je eindelijk weer verder kan kijken. Zelfs nu ik het boek uit heb schieten mijn gedachte naar meerdere scenes die ik zo voor me zie. De mist, de kast, de slaapzaal, het eiland, de Lupanar...
"Ik weet niet meer wie ik ben, ik wil niet meer zo zijn. Ik wil terug naar wie ik was: niemand, niet bijzonder." ~ p334
De reis die Nido maakt is echt briljant bedacht, en deel 2 weet voor mij zelf het eerste deel te overtreffen. Dat beloofd wat voor het volgende boek. Ik kan niet anders dan 5 dikke sterren geven, maar wel met 1 smeekbede aan de auteur: laat ons alsjeblieft niet te lang wachten!
Dat einde!!!??? Heilige mexicaanse dipsaus... zo kan je de lezers toch niet achter laten. Dit is kwelling van het hoogste soort!
"Er zou een dag, een moment komen dat ze pech had. En als ze de verhalen mocht geloven, zou dat niet lang duren." ~ p56.
Dissociatie is het tweede deel van De orde van de Poortwachters-trilogie, en verteld het verhaal verder van Nido. In het eerste deel is zij per ongeluk terecht komen in de wereld van de Orde van de poortwachters, en het leven is sindsdien niet erg makkelijk voor haar. Ze komt steeds meer te weten over de wrede wereld van de Orde en verschillende dimensies. Politiek, religie en macht creeeren een doolhof waarin ze zich staande probeert te houden. De gevaren worden alleen maar groter en ze moet zware keuzes maken. Alles wat ze lief heeft komt in gevaar...
Wat een geweldig vervolg, en wat een episch einde. Ik had echt nooit verwacht dat het verhaal deze kant op zou gaan. En de intensiteit die het lezen met zich meebracht... Je zit als lezer echt op het puntje van stoel, en vergeet gewoon adem te halen. Geweldig hoe Oli Veyn de diverse poorten weet vorm te geven, je proeft gewoon de spanning die er hangt, en even ben je onderdeel van het team dat een nieuwe uitdaging aangaat. Het hele verhaal is zo geschreven dat je het echt voor je ziet. En als je de volgende dag het boek weer op pakt om verder te lezen, voelt het bijna als of je een film op pauze hebt gezet die je eindelijk weer verder kan kijken. Zelfs nu ik het boek uit heb schieten mijn gedachte naar meerdere scenes die ik zo voor me zie. De mist, de kast, de slaapzaal, het eiland, de Lupanar...
"Ik weet niet meer wie ik ben, ik wil niet meer zo zijn. Ik wil terug naar wie ik was: niemand, niet bijzonder." ~ p334
De reis die Nido maakt is echt briljant bedacht, en deel 2 weet voor mij zelf het eerste deel te overtreffen. Dat beloofd wat voor het volgende boek. Ik kan niet anders dan 5 dikke sterren geven, maar wel met 1 smeekbede aan de auteur: laat ons alsjeblieft niet te lang wachten!
1
Reageer op deze recensie
