Niet in de ban van bloedband

Na een periode van 30 jaar vindt de ontslagen rechercheur Barbara haar dochter Kim terug.
Samen besluiten ze een detectivebureau te starten dat zich richt op slachtoffers van seksuele intimidatie.

Tot hun verrassing is de eerste klant die zich aandient tv-presentator Lennart Wallage.
Hij wordt door een juicekanaal beschuldigd van grensoverschrijdend gedrag.
Is Lennart echt onschuldig en wordt hij, zoals hij beweert, onterecht gecanceld? Hoe komt het juicekanaal aan de informatie?

Ondanks hun twijfels gaan Barbara en Kim aan de slag. Hun leven neemt echter een onverwachte wending als er nog een man in hun leven verschijnt. Een man uit Barabara’s verleden die maar één doel heeft, wraak.

Bloedband is het tweede deel in de Barbara van Eck-serie van Jet van Vuuren.
Geïnspireerd door haar eigen scheiding schreef schrijfster Jet van Vuuren de eerste twee delen van een serie. Hoewel ik zelf het eerste deel niet gelezen heb was het toch redelijk makkelijk om mij in te leven in de hoofdpersonen en hun achtergronden. Het lezen van het eerste deel is dan ook niet noodzakelijk, maar kan wel prettiger zijn voor de lezer.

Wat mij echter veel meer stoorde was de slordige opbouw van het verhaal, vol toevalligheden en vreemde situaties. Waarom bespreekt niemand van de hoofdpersonen duidelijk met elkaar wat hun bevindingen of ervaringen zijn? Is dat louter om de plot te beschermen?
Want anders vrees ik dat Blom & Blom het slechtste detectivebureau in de regio zou zijn. De dames zijn meer bezig met hun eigen persoonlijke problemen dan die van hun cliënt, of zelfs van elkaar.
Meermaals luisteren zij niet naar elkaar of de personen die zij spreken omdat ze diep in gedachten verzonken zijn. Dit geldt ook voor de andere personages. Mailtjes worden niet geopend, telefoontjes niet beantwoord, gesprekken niet gevoerd.

Ook wordt er het geval van Kim wel heel makkelijk over een trauma en gebeurtenis heengestapt en loopt het verhaal gelijk weer verwonderlijk door. Daardoor voelt het soms of het verhaal langer had moeten zijn om meer body te hebben en nu vergemakkelijkt is om vooral een lekker-weg-lees-boek te zijn. Ook de personages komen er wat flets vanaf.

Dat is jammer, want Jet van Vuuren heeft een vlotte en prettige schrijfstijl en de diverse verhaallijnen hadden met wat meer zorg voor geloofwaardigheid van de personages en de plot een spannender boek opgeleverd.

Het verhaal zelf geef ik twee sterren, door de prettige schrijfstijl snoept Bloedband er nog een ster bij.

Tot slot,
Ik heb dit boek van Hebban ontvangen om er een recensie over te mogen schrijven. Mijn dank daarvoor. Ik hoop dit vaker te kunnen doen.