Trage afsluiting van wisselende trilogie

In de zomer van 2016 werd Rood gelanceerd, het eerste deel van De Mars-trilogie van nieuwkomer Pierce Brown. Het boek was spannend, snel, vol actie en gaf de lezer een geweldige trip mee. De conclusie was: 'De verwachtingen voor Gouden zoon, het vervolg, zijn enorm. Rood leunt tegen de vijf sterren aan, de rest van de serie mag dat waar gaan proberen te maken.' Gouden zoon, het tweede deel in de serie, leed aan tussendeelsyndroom en zakte naar de drie sterren: 'We ervaren niet de verrassing en het spannende van het nieuwe en de ontlading van de conclusie en daar heeft Gouden Zoon enigszins onder te lijden.'

In Morgenster, het afsluitende deel van de trilogie, lezen we naar een hopelijk afgerond en knallend einde toe. Voor we daar zijn hebben we 600 pagina's te doorploegen. En ploegen is het af en toe.

Darrow, de tot Gouden omgevormde Rode, is ontmaskerd en gevangen genomen. Maandenlang zit hij in een piepkleine cel waar hij alleen uit wordt gehaald voor martelingen. Natuurlijk wordt hij in opdracht van zijn maat Sevro bevrijd, want alleen Darrow kan de Opstand leiden. Zelfs nu de wereld weet dat hij als Rode geboren is. Browns boeken leunen zwaar op de met actie volgepakte plotwendingen, dus meer van het verhaal kan hier niet verteld worden. De grote verhaallijn is de Opstand onder leiding van Darrow en de jacht op de corrupte Monarch en alle andere vijanden van het vrije en kleurloze volk. Militaire scifi van individuele gevechten tot volledige vloten en manen die aan gort geschoten worden. Brown kan actie en strategie schrijven als geen ander.

Bij de strategiebesprekingen wringt het af en toe. Die zijn er veel en ze zijn lang. Voor schaakspelers en liefhebbers van politiek zijn het ongetwijfeld interessante stappen in het verhaal, maar voor de doelgroep van de Mars-trilogie zal het de snelheid en spanning in het verhaal te vaak tot een nulpunt terugbrengen. Daar komt bij dat de voorspelbaarheid van Browns wendingen groot is (en in deel twee al was), wat funest is voor het door de lezer ervaren van gevaar en spanning in het boek. Brown voert dezelfde trucjes te vaak uit, waardoor je in een achtbaan zit die niet meer verrast. Darrow denkt en kletst te veel en er gebeurt te weinig. Ruim honderd bladzijden voor het einde pakt het verhaal weer snelheid, duiken we het grote eindspel in en redt Brown zich toch nog met een daverende actiescène. De trilogie als geheel is geslaagd, met een geweldig eerste deel als start en de noodzaak tot wat doorzettingsvermogen in vooral dit laatste boek. Darrow is een interessant, (grotendeels) sympathiek hoofdpersonage, de serie bevat wat boeiende nevenpersonages, de actie is absoluut geweldig en de wereldbouw is nieuw genoeg. Vind je het niet vervelend je af en toe door een honderdtal trage en saaie pagina's te werken, dan valt er heel wat te beleven.

In januari verschijnt Iron Gold, het eerste boek in de Iron Gold-reeks, die tien jaar na de gebeurtenissen in De Mars-trilogie speelt. Als Brown en zijn redactieteam niet opnieuw de fout maken de spanning continu te kortsluiten, kan het een geweldige vervolgreeks worden.