Een voortdurend trauma

Reserve is het ontluisterend verhaal van een getraumatiseerde Engelse prins die telkens weer op een verkeerde manier het nieuws haalt.
Het trauma over de dood van zijn moeder loopt als een rode draad door het verhaal. Dit boek had hij voor zichzelf moeten schrijven en niet voor een groot publiek. Uit alles blijkt dat hij op zijn vader, broer, de pers en het ‘paleis’ reageert vanuit die traumatische ervaring. Het feit dat hij reserve was is voor hem een ander trauma waarmee hij te dealen heeft: hij accepteert die rol niet.
Hij is in alles zwart of wit. Of men is tegen hem (zijn vader, zijn broer, de pers) of hij slaat door naar een obsessieve liefdesverklaring aan zijn vrouw Meghan of zijn oma de Queen. En je weet telkens weer dat het die kant opgaat. Het is een vast patroon. Eerst wat verwachtingsvol schrijven over zijn vader Charles om daarna weer teleurgesteld te raken. Over Meghan schrijft hij alsof zij de heilige moeder Theresa is die alleen maar liefde om zich heen heeft stralen. Hopelijk is dat waarachtig, anders gaat hij in de toekomst opnieuw pijnlijk wakker worden.
De prins gedraagt zich als een verwende negentiende eeuwse prins. Hij vliegt met geld van zijn vader de hele wereld over, heeft feesten, hij zuipt en lijkt wel dagelijks te blowen. Hoe treurig is dat hij bij de geboorte van zijn eerste kind compleet onder het lachgas zit. Hij accepteert niet dat de Engelse belastingbetaler zijn beveiliging niet meer betaald. Hij wil duidelijk wel de prinselijke lusten, maar niet de lasten. En blijkbaar moet hij nu geld verdienen met de opbrengst van dit boek over de rug van zijn familie. Dat de familie afstand van hem neemt is voor mij volkomen begrijpelijk.
Hij wentelt zich in zelfmedelijden. En dat zit diep in hem. Ondanks al zijn therapieën is hij nog steeds slaaf van zijn eigen trauma’s. En zo te lezen heeft hij nog wel even nodig om bevrijding te ervaren.
Zijn beschrijving van de oorlogservaringen en het leger komen het meest authentiek over. De rest van zijn beschrijvingen geven te denken.
Opvallend is wie hij niet bedankt aan het eind van zijn boek. Dat spreekt al boekdelen.
De prins eindigt met de vrijgelaten kolibrie. Duidelijk is geworden dat de prins zichzelf nog vaster ingemetseld heeft in zijn burcht. En dat met dit boek zijn vrijheid nog verder weg is dan voorheen.
Het boek is redelijk vlot geschreven, jammer dat er zoveel spreektaal van Harry in staat.