Hoe eenzaam Clara Marsh werkelijk is, wordt pijnlijk duidelijk als we haar volgen in haar werk als begrafenisondernemer. Als verweesde dochter is ze opgenomen door het echtpaar voor wie ze dit werk met liefde iedere dag doet. Beneden in de donkere kelders maakt ze de doden meer dan mooi en vult zo haar dagen. Met bloemen uit eigen kas dekt Clara de overledenen toe voordat de kist gesloten wordt. Iedere bloemsoort zorgvuldig uitgekozen, elk met een andere betekenis. Aronskelken (bescheidenheid), Chrysanten (vrolijkheid), Margrieten (onschuld) Zonnebloem (jij bent schitterend) om er maar een paar te noemen.
Trecie, een meisje dat meer van Clara weg heeft dan ze vermoedt, duikt op en lijkt continue in haar nabijheid te vertoeven maar is even ongrijpbaar als te doorgronden. Trecie blijkt betrokken bij een vreselijk horrorachtig misdrijf wat beetje bij beetje ontrafeld wordt en terugleidt naar een politieonderzoek van drie jaar geleden. Rondom Clara wordt een web gespannen en langzaam komt ze verstrikt te zitten. Hoe meer er boven water komt hoe strakker de draden om haar heen gesponnen worden. Ze komt op een heel andere manier in aanraking met gene zijde, daar waar overledenen op haar wachten. Ze komt te dichtbij, veel te dichtbij. Prettig leesbaar boek met een subtiel opbouwende spanning zodat je er, eenmaal in het verhaal, helemaal door wordt gegrepen. Knap gedaan.