Soms laat ik mij verleiden door een boek van Nederlandse bodem in mijn favoriete genre. Hoewel, ik neig te zeggen dat ik de psychologische thriller verkies boven de literaire. Wetende dat dit Hollands leesvoer bijna altijd niet in vergelijking staat met de overzeese collega’s, toch loop ik zo nu en dan tegen een boek aan dat mij wel wat lijkt. Puur afgaande op de flaptekst. Zo ook met Dwaalspoor. Lang in de schappen laten liggen en eigenlijk, achteraf, had hij daar van mij ook mogen blijven. Lof verdient iemand die, zo lijkt het, met gemak meerdere boeken per jaar weet te schrijven en vooral als ze een beetje op niveau blijven. Dit boek zal precies in het rijtje passen van haar andere boeken, al steekt Loes’ debuut er met kop en schouders boven uit. Toch zeg ik dan: verbeter jezelf en blijf niet hangen in het gemakkelijke en veilige van het bekende. Dwaalspoor is een klassieke whodunit, maar erg standaard uit de kast getrokken. Herkenbaar door het Nederlandse landschap en gegoochel met verdachte personages. Waarom mis ik dan zo de diepgang in zowel het verhaal als in de karakters? Dát maakt een boek zo aantrekkelijk om te lezen. De nadruk wordt gelegd op de dader, zodat de schrijfster hoopt dat we als lezer meepuzzelen. Maar de aandacht verslapt dermate snel dat het eigenlijk niet uitmaakt wie daarvoor verantwoordelijk is. De oppervlakkigheid waar de karakters in blijven steken is irritant en de slordigheden die je tegenkomt geven je het gevoel dat er haastig is geschreven. Jammer. Want als je jezelf, als ervaren schrijfster, wat langer de tijd geeft een boek te schrijven, komt er hoogstwaarschijnlijk een boek op tafel waar iedereen vol lof over is.