Vlammen – Hans Hagen

De ramen van de woonboot leken ogen.
Brullend schoten de vlammen naar buiten.

Opa probeerde met een emmer water het vuur te blussen.
In de logeerkamer knapten de ruiten.

Het vuur siste en stoomde, alsof het om opa’s litertjes lachte.
Even hikte en even wachtte.

Maar na elke nieuwe plens water rolden de helse tongen weer uit.
Dit pakte helemaal niet goed uit.

De vlammen sisten en floten.
Razend beten ze naar de grote foto van de maan – het papier kwam los van de wand.

De hitte liet het zweven, het vloog als een vurige vlinder,
heel even, tot het verschrompelde en viel.

Het verdriet rolde uit opa zijn ogen.
Maar toen ineens veegde hij zijn gezicht schoon en ging rechtop staan.

‘Het zilveren doosje! Dat ligt nog binnen’.
Opa maakte zichzelf nat en was klaar om terug naar binnen te gaan.

Alsof het een circusact met een brandende hoepel was,
Sprong opa over het gebroken glas.

Maar het neerkomen ging niet zo soepel.
Er kraakte iets en hij viel languit op de grond.

Van schrik liet Bo de hond vallen.
Een schelle gil ontsnapte uit zijn mond.

‘Ik moet iets doen om hem te helpen, anders gaat hij dood!’.
‘Niet doen!’ schreeuwde Rachelle, ‘Dat heeft geen zin!’.

Druipend en rillend sprong hij zijn opa achterna,
Door de brullende bek het vurige circus in…