Borealis - Marloes Morshuis

Hij voelt zich weggerukt uit zijn vertrouwde omgeving.
Een rivier van woede, verdriet en wanhoop kolkt woest naar buiten.

Op het veld hoorde hij kinderen luid roepen en lachen.
Hoe kunnen zij zich hiervoor afsluiten?

‘Daar kunnen ze even doen alsof alles normaal is’ zei Manua tegen hem.
Ze sluiten zich af van hun eigen leven.

Takken buigen in de wind zodat ze niet breken.
Maar juist takken die stevig doorbuigen kunnen een flinke zwieper geven.

De zon was inmiddels gaan schijnen en hij strekte zich uit om de stralen op te vangen.
Kon hij al dat licht maar opslaan voor wanneer de duisternis in zou vallen.

Hij moest iets doen om thuis te komen.
Borealis zal niet bang zijn om te knallen.

Iets doen is gevaarlijk.
Niets doen is gevaarlijker.