Villa Fien – Janneke Schotveld

Kaatje wast al voor de zesde keer haar mond.
Haar knot doet zeer, alsof het haar uit haar hoofd wordt getrokken.
Met wortel en al, als onkruid uit de grond.

Ze kijkt met glazige ogen naar de grote boom naast het huis.
Ze wilt hem zo graag aanraken, maar helaas mag ze daar alleen van dromen.

Haar moeder vertelt haar dat ze met Gijs mee mag naar buiten.
Hé, wacht eens even, denkt ze.
Ik mag heus niet ineens buitenspelen en dan weer binnenkomen.

Eenmaal met Gijs mee kijkt ze uit het raam van de auto.
Ze zijn allang niet meer in haar eigen dorp.
Er zijn hier alleen maar weilanden, met af en toe een boerderij.

Bij het huis staat een vrouw in een rode flodderjurk naast een donker meisje.
‘Kijk eens Deesje’ zegt Gijs. ‘Je hebt er een grote zus bij!’

Kaatje probeert een beetje te lachen.
Het lukt niet erg goed.
Ze verlangt naar haar witte kamertje.

Alles is zo anders dan thuis, Kaatje is gewend dat alles wit en glad is.
Hier is het rommelig met overal kleurrijke spullen en een enorme wereldkaart.
In sommige landen zit zelfs een vlaggetje.

De leerlingen gaan verder met de les.
In de klas zit een lange jongen aan een tafeltje.
Hij zegt niks, zou hij verlegen zijn?

Pim’s tafel ligt helemaal vol met tekenspullen en papier.
Het lijken wel schatkaarten.
Hij legt gauw zijn armen erover en zegt: ‘Strikt geheim!’.

Kaatje gaat zitten en denkt aan haar moeder.
Een dikke traan rolt over haar wang.
Zal ze haar al vergeten zijn?