Lezersrecensie
Matige schrijfstijl bij een inhoudelijk sterk idee
Ik volg de kritieken van velen hier, veel nutteloze uitweidingen die je van het verhaal afleiden, ipv je beleving versterken. Inhoudelijk is het op zich een mooi verhaal, van hoe 3 kinderen los van mekaar zich door de wereld begeven met psychische problemen, ondermeer door gevolgen van hoe hun beide ouders zijn.
Het einde van het boek is me een raadsel, waarbij het wel lijkt of alle schuld naar vader wordt toegestoken, terwijl het stomvervelende, dwingende, manipulatieve karakter van moeder herhaaldelijk wordt beschreven en uitgebeeld. Een raadsel voor mij wat J Franzen hier nu mee wil bereiken.
Verder zie ik ook een hoop foute zinnen, en ik snap niet hoe dit tot de grootste literatuur van USA van 21ste eeuw moet behoren. Hieronder een greep van een paar ronduit belachelijk zinnen (in mijn bescheiden mening).
'De straat werd in het licht gezet door het bespottelijke gouden kunstlicht waarmee een tweederangs schilder het splijten van de Rode Zee zou kunnen verlichten.'
'De ironie van het geval was natuurlijk dat, zodra hij zich had overgegeven – mogelijk nadat hij zijn depressiviteit had toegegeven, bijna zeker op het moment dat hij haar zijn hand had laten zien en zij er een goed verband om had gedaan, en absoluut niet later dan het moment waarop hij, met een locomotief zo lang en hard en zwaar als een locomotief voor een modelspoor van 32 mm breed, de tunnel van vochtige en licht geplooide holten in ging, die hij zelfs na twintig jaar van erkennen nog als onontdekt beschouwde (hij deed de lepelhouding, van achteren, zodat Caroline haar onderrug naar buiten kon krommen en hij zijn verbonden hand veilig op haar zij kon leggen; de neukende gewonden, dat waren ze) -, hij zich niet alleen niet meer depressief voelde, maar hij voelde zich euforisch.'
Dit zijn toch gewoon zinnen die ver over de grens van het belachelijke gaan, mijn inziens.
Enfin, het boek was een teleurstelling voor mij, ook al heeft het een sterk idee, en wil het een (weinig vrolijke) sfeer illustreren van een bepaalde tijdsperiode van een gezin in de USA.
Het einde van het boek is me een raadsel, waarbij het wel lijkt of alle schuld naar vader wordt toegestoken, terwijl het stomvervelende, dwingende, manipulatieve karakter van moeder herhaaldelijk wordt beschreven en uitgebeeld. Een raadsel voor mij wat J Franzen hier nu mee wil bereiken.
Verder zie ik ook een hoop foute zinnen, en ik snap niet hoe dit tot de grootste literatuur van USA van 21ste eeuw moet behoren. Hieronder een greep van een paar ronduit belachelijk zinnen (in mijn bescheiden mening).
'De straat werd in het licht gezet door het bespottelijke gouden kunstlicht waarmee een tweederangs schilder het splijten van de Rode Zee zou kunnen verlichten.'
'De ironie van het geval was natuurlijk dat, zodra hij zich had overgegeven – mogelijk nadat hij zijn depressiviteit had toegegeven, bijna zeker op het moment dat hij haar zijn hand had laten zien en zij er een goed verband om had gedaan, en absoluut niet later dan het moment waarop hij, met een locomotief zo lang en hard en zwaar als een locomotief voor een modelspoor van 32 mm breed, de tunnel van vochtige en licht geplooide holten in ging, die hij zelfs na twintig jaar van erkennen nog als onontdekt beschouwde (hij deed de lepelhouding, van achteren, zodat Caroline haar onderrug naar buiten kon krommen en hij zijn verbonden hand veilig op haar zij kon leggen; de neukende gewonden, dat waren ze) -, hij zich niet alleen niet meer depressief voelde, maar hij voelde zich euforisch.'
Dit zijn toch gewoon zinnen die ver over de grens van het belachelijke gaan, mijn inziens.
Enfin, het boek was een teleurstelling voor mij, ook al heeft het een sterk idee, en wil het een (weinig vrolijke) sfeer illustreren van een bepaalde tijdsperiode van een gezin in de USA.
1
Reageer op deze recensie
