als een boek me zo raakt, weet ik terug waarom lezen zo kostbaar is

Ik geloof dat het probleem bij dit boek is dat je het op twee manieren kan lezen en het is belangrijk tijdens het lezen zelf, al uit te maken hoe je tegenover het verhaal staat. Als ik anderen hoor zeggen hoe hartverscheurend en pijnlijk droevig iemand zijn leven kan zijn, hoe veel pech je kan hebben en je kan afzien; begrijp ik dat, ergens... Want ik heb het boek niet zo gelezen, in tegenstelling dat velen was ik al vanaf de eerste pagina geïntegreerd door de vier personages, zo levendig en echt beschreven dat ze uitnodigen om mee in het verhaal te vallen en samen met hen het leven te ontdekken. Je kan het verhaal ook bekijken als een beschrijving van één van de mooiste menselijke aspecten, vriendschap. Het niet onwrikbare vertrouwen en de twijfel en angst en wanhoop die daar bij te pas komen, worden zo realistisch weergegeven, dat ik - ondanks de gruwelijke dingen die het hoofdpersonage heeft meegemaakt - dat ook wou, zo een kostbare vrienden. En je gunt het niemand anders dan Jude om geluk te kennen, ik wou zo vaak in het boek stappen , mijn hand uitsteken naar hem en hem toefluisteren dat alles wel goed zal komen. Ik zat zo in het verhaal dat niets er nog toe deed behalve over de schouder van een fictief persoon meekijken en hem volgen in zijn leven. En eigenlijk is dat alles dat een écht goed boek moet hebben, een inlevingsvermogen waarbij je jezelf soms even moet wakker schudden om te beseffen dat wat je leest niet echt is. Maar als ik eerlijk ben, er is één moment geweest dat ik even het boek heb moeten sluiten om adem te halen en met mijn voeten op de grond komen. De oneindige stroom aan slechtheid die Jude heeft meegemaakt als kind en die je - gelukkig- mondjesmaat krijgt toegestopt doorheen het boek, geven er soms een iets te ongeloofwaardige touch aan. Kan iemand werkelijk zoveel slechte mensen tegenkomen? Zijn er echt zoveel personen op deze planeet met slechte bedoelingen? Ik begon te twijfelen aan mijn omgeving en nu soms nog als ik om me heen kijk, zie ik de slechtheid in onschuldigen enkel en alleen vanwege dit ene boek, dit ene levensverhaal. Is het mogelijk dat iemand zo laag over zichzelf blijft denken, ook al schreeuwt zijn omgeving hem toe dat hij liefde verdient en heeft? Dat was ook één van de zaken waar ik me aan kan storen, maar die mij nooit de neiging hebben gegeven om te stoppen, omdat ik voelde dat ik het Jude verschuldigd was samen met hem te lijden, dat hij dit niet alleen moest dragen.