In het donker achtergebleven

Nieuwsgierig naar mijn eerste Appel en na het bekijken van de geheimzinnige cover van ‘Dansen in het donker’ begin ik vlug te lezen…
Het verhaal begint met een echtelijke ruzie tussen Inge en Andreas.
’s Ochtends vroeg komt de politie met een vreselijke bericht. Inge, Olaf en Finn (hun zoons) moeten allen een manier vinden om dit verschrikkelijke nieuws te verwerken. Ieder op hun eigen manier. Zo verliest Finn zich in de islam en dit is voor Inge totaal onbegrijpelijk. Ze lijken verder en verder van elkaar verwijderd te raken. Olaf begeeft zich op gevaarlijk ijs met desastreuze gevolgen.

René Appel heeft op indringende wijze, met name vanuit het perspectief van de kinderen Olaf en Finn, beschreven hoe dit verdriet een enorme krater slaat in het leven van een ‘doorsnee’ gezin. Het gezin wordt uit elkaar gereten en opeens is niets meer wat het lijkt.
De manier waarop René Appel in het hoofd van Olaf kruipt en zo een geloofwaardig personage van een zestienjarige neerzet, sprak mij erg aan. Het taalgebruik en de simpele logica van een puberbrein, komen op mij natuurgetrouw over.
Knap hoe hij de verschillende persoonlijkheden van de hoofdpersonages weet neer te zetten, waardoor het verhaal voor mij op geen enkel moment saai werd.
In het verhaal wordt loyaliteit op de proef gesteld en roepen maatschappelijke, actuele problemen vragen op bij de lezer.
Ik bleef na het lezen echter met enkele vragen achter. Vragen waarop ik het antwoord schuldig moet blijven. Zo raadselachtig als de cover van het boek is, zo raadselachtig blijven sommige kwesties voor mij na het lezen. Ik voel me een beetje gevangen in die mist. Aan de andere kant; het verhaal blijft zeker hangen en geeft stof te nadenken. Misschien is dat wel zoals het bedoeld is?