Op zoek naar antwoorden en de weg

‘Op zoek naar antwoorden en de weg…’

Recensie “We zijn verdwaald”
van Manon Duintjer

Helemaal blanco bekijk ik het vrolijk uitziende boek. Ik heb nog geen verhalen van Manon Duintjer gelezen. Er gebeurt namelijk veel op de cover. Een prachtige gekleurde foto van een strand op z’n kop siert de voorkant. Het zet me meteen aan het denken. Zwierige letters en een mandala geven het boek een persoonlijk tintje. Alsof de schrijfster het boek voor jou geschreven heeft. Mijn interesse is gewekt, zeker na het lezen van de tekst op de achterkant.

Het verhaal gaat over Kim en haar vader Edward, die haar en haar moeder verliet om spiritueel geluk te vinden in India. Kim reist jaren later met haar vader naar India om hem beter te begrijpen.
Kim heeft door de kaartjes die haar vader haar vanuit India stuurde en die bol stonden met akelige voorspellingen een hekel gekregen aan alles wat met spiritualiteit te maken heeft. Ze hoopt met deze reis achter de motieven van haar vader te komen en misschien zelfs wat affiniteit te krijgen met het spirituele.

Ik ben, na het lezen van de tekst op de achterkant van het boek, benieuwd of het haar lukt om antwoorden te krijgen op de vele vragen die ze heeft, zoals hoe worden we wie we zijn? En in hoeverre spelen de keuzes die onze ouders maken een rol hierin?

Door de vele flashbacks in het verhaal leren we meer over Kim en haar vader Edward.
Naarmate het verhaal zich verder ontvouwt, wordt steeds duidelijker hoeveel impact de scheiding van haar ouders en de spirituele reis van haar vader op Kim heeft gehad. Bovendien ontwikkelt Kim, door het plotselinge vertrek van haar vader en hun scheiding, een aantal problemen, waarmee ze in haar latere leven aan de slag gaat.

Het verhaal leest vlot en behandelt thema’s als vader-dochterrelatie, liefdesrealties en een (spirituele) zoektocht naar jezelf.
Hoewel ik zelf niet echt iets met spiritualiteit heb, was ik wel benieuwd naar de fascinatie van mensen, en Edward in het bijzonder, naar goeroes. Wat maakt dat men massaal in wijde gewaden en met kralenkettingen dansend en mediterend in een ashram op zoek gaat naar verlichting?

Misschien omdat het deels autobiografisch is, dat het lijkt alsof er een bepaalde afstand is gecreëerd door de schrijfster.
Of komt het door de vele flashbacks? Af en toe moest ik namelijk goed nadenken in welke tijd ik me bevond en dat zorgde ervoor dat ik af en toe uit het verhaal werd gehaald.
Ook al is het boek makkelijk leesbaar en prettig geschreven, het wordt nergens een echte pageturner.

De beschrijving van haar reis naar India is voor mij een verklaring voor de titel “We zijn verdwaald”.
Zijn we dat niet allemaal weleens geweest? Op zoek naar een (uit)weg en antwoorden? Is verdwaald zijn en de weg terugvinden niet een manier om onszelf beter te leren kennen, accepteren en waarderen?

Ellen Kusters