Opzien

Zoals de Amerikaanse journalist Fields op ziet tegen het lezen van de bestseller Antidote, zo zag ik er na de eerste bladzijden tegen op om de rest van het boek te lezen. Waarom? Ik weet het niet. Het was alsof ik Fields werd, en Vergeet de meisjes werd Antidote. Het beeld dat Fields heeft over Iris Kouwenhoven reflecteerde mijn beeld op Kay Idle. Een naar persoon die je liever niet wilt leren kennen, maar waarmee je verplicht kennis moet maken.
Door de kier van de kast, waarin Fields zichzelf heeft opgesloten, leren we Iris en Kay kennen. Vanaf dat moment kan ik mij niet meer identificeren met Fields. Het beeld dat hij van Iris heeft wordt langzaam bijgesteld richting het positieve. Het beeld dat ik van Kay heb wordt enkel negatiever. De verhalen die Iris aan Kay vertelt over onafhankelijke, sterke vrouwen, vormen een contrast met haar eigen wereld. Iris is niet de onafhankelijke, sterke vrouw uit haar verhalen. Ze is afhankelijk van Kay.
Met het omvallen van de boom wordt de disbalans in de relatie tussen Iris en Kay meer en meer zichtbaar en Iris wil zich van Kay ontwortelen.