Reeks met perspectief

Bij werken in de tuin van voormalig minister van buitenlandse zaken Jozef Cleveringa komt een skelet aan de oppervlakte. Niemand lijkt te weten hoe het er ooit terecht kwam en aan wie het toebehoorde. De dochter van Jozef beweert dat het haar moeder is, maar het is algemeen geweten dat Cleopatra Cleveringa het leven heeft gelaten in een vliegtuigcrash. Privé-detective Max Winter wordt op de zaak gezet en tijdens zijn zoektocht, met als doel de identificatie van het skelet en ontmaskering van de moordenaar, stuit hij op verscheidene feiten die het daglicht niet kunnen verdragen.
Cleopatra is het eerste boek in een voorlopige reeks van acht met Max Winter in de hoofdrol. De titels van deze reeks bestaan telkens uit enkel maar een vrouwennaam. Dit werk werd in 1999 bekroond met de Gouden strop, de prijs voor het beste origineel Nederlandstalige spannende boek.
Qua thematiek beweegt Felix Thijssen zich in hetzelfde straatje als René Appel. Beiden hebben ze een uitgesproken voorkeur ontwikkeld om hun verhalen te laten afspelen in of rond, al dan niet verscheurde, families, en de spanning op te bouwen vanuit de de relaties tussen de familieleden onderling. Maar ook kan in dit boek een vleugje Tomas Ross terug gevonden worden, want de hoofdfiguur Max Winter doet wel wat denken aan het personage Engelbert King, de detective die uit Ross’ pen ontsproot.
De twee grootste troeven van dit boek zijn de vaart waarin het verhaal zich ontrolt voor de ogen van de lezer en de professionele opzet van het plot. En ze zijn ook nodig, want probeer een verhaal maar eens boeiend te houden als de vermoedens omtrent zowel slachtoffer als dader al vrij vroeg gesuggereerd worden. Maar deze kaap wordt met glans gerond, want de beschrijving van de weg die afgelegd wordt om achter de beweegredenen van de dader te komen en tegelijk ook nog enige bewijslast te verzamelen resulteert in een vlotlezend en geloofwaardig werk. Wel had het boek enkele tientallen bladzijden dikker mogen zijn, want soms komt Max Winter wel erg snel tot bepaalde conclusies. Nu moet de lezer niet altijd bij het handje genomen worden, maar hier en daar hadden een paar zinnen meer wonderen kunnen verrichten.
Een speciale vermelding is ook op zijn plaats voor het vleugje humor dat soms in de gesprekken verweven werd. Perfect gedoseerd en telkens net goed voor een kleine glimlach.
Om de geloofwaardigheid van het geheel te vervolledigen, zijn de hoofdpersonages voorzien van een degelijke achtergrond. Maar sommige figuren, meestal de medewerkers van de detective, worden direct in de strijd gegooid, en pas later en met mondjesmaat voorgesteld. Waarschijnlijk komen hun levensverhalen nog wel aan bod in een van de volgende delen van de reeks.
Cleopatra is een prettige leeservaring geworden, die door de goed getypeerde vaste personages naar meer smaakt. En diezelfde drang naar het volgende boek uit de reeks wordt gevoed door het gevoel dat het beste nog moet komen, want er zijn nog groeimogelijkheden te over voor deze sympathieke detective.