Subliem taalgebruik, slappe thriller

De Spaanse poëet en schrijver van liederen en toneelstukken Carlos Zanon waagt met Broers in Barcelona zijn kans als schrijver van spannende boeken. Althans, zijn Nederlandse uitgever De Geus profileert deze roman als een spannend boek. Maar een misdaadnovelle heeft meer nodig dan enkel een onnatuurlijke dode als voorspel tot de rest van het verhaal.

Epi Dalmou, een kansarme jongeman uit de achterbuurten van Barcelona, vermoordt de man die hem zijn grote liefde ontfutselde, in de hoop haar voor zich terug te winnen. Zijn oudere broer Alex vindt het zijn verantwoordelijkheid om de naïeve moordenaar uit het vizier van de politie te houden. Een taak die hem bloed zweet en tranen kost en hem bevestigt dat ondank ’s werelds loon is.

Verhaaltechnisch springen twee zaken meteen in het oog: de eerste hoofdstukken worden bij momenten gesierd door zo’n mooi taalgebruik dat gevoelens van jaloezie meteen de kop opsteken bij elke lezer die maar enige ambitie heeft ooit iets op papier te zetten. Maar een aangename leeservaring wordt anderzijds heel fel tegengewerkt door vertelperspectieven die soms sneller wisselen dan Lucky Luke zijn pistolen kan trekken. Achter elke nieuwe paragraaf kan een ander camerastandpunt schuilgaan, zonder de minste vorm van indicatie of verwittiging. Een ruimere interlinie bij de wisseling van personage was niet alleen het minste wat het publiek mocht verwachten; het had wonderen gedaan, bij het verteren van dit werk

Lezers van spannende boeken geven nog geld uit aan hun hobby, de verkoopcijfers bewijzen dat week na week. Veel auteurs en hun uitgevers willen hier graag een graantje van meepikken, met als gevolg dat poëten, filosofen, cabaretiers, bekende Vlamingen en Nederlanders en auteurs met naam en faam in andere literaire domeinen proberen de muren van het fort Knox dat de misdaadliteratuur is, te slechten. Maar de meesten onder hen lijken niet te beseffen dat het schrijven van een goed spannend boek een metier is, niet iets dat je zomaar even snel tussendoor doet. Het jammerlijke gevolg van dit opportunistische gedrag is dat de koper van spannende boeken alsmaar veelvuldiger thuiskomt met boeken die eigenlijk weinig of niets met spanning te zien hebben en op termijn zijn briefje van twintig euro meermaals zal omdraaien vooraleer het in te ruilen voor een thriller. Kortom de uitgevers zijn volop bezig de markt kapot te maken door het creëren van een aanzienlijk verhoogde kans op het aanschaffen van een kat in een zak.

Dat Carlos Zanon ook nog eens gemakkelijk kan verward worden met zijn succesrijke landgenoot Carlos Ruiz Zafon, zal wel een toevalligheid zijn, maar zal wellicht ook resulteren in de nodige verkeerde aankopen.

Ook Broers in Barcelona behoort tot bovenstaande groep werken: een overdaad aan gedachten en herinneringen larderen het verhaal, en smoren elke opflakkering van suspense in de kiem. Daarenboven wordt de spanningsboog ook nog eens tegen de grond gedrukt door het royaal aangebrachte multiculturele sausje. Door de naïviteit van het hoofdpersonage en de gevolgen van zijn daden, kan dit verhaal dan ook alleen maar het predicaat coming-of-ageroman opgekleefd krijgen. Maar geen thrillerliefhebber die daar zal van wakker liggen.

Natuurlijk moet er even stilgestaan worden bij het bij momenten sublieme taalgebruik waarmee de uitzichtloosheid van het bestaan van de hoofdpersonages, in de wijken van een van ’'s werelds populairste citytrip bestemmingen die zorgvuldig geweerd worden uit de reisgidsen, doeltreffend beschreven wordt. Maar ook hiervan zal geen thrillerliefhebber een seconde slaap voor laten.

Uitgeverij De Geus had Carlos Zanon beter uitgebracht onder de vleugels van hun literaire afdeling, want nu ligt Broers in Barcelona bleekjes te wezen tussen de echte spannende boeken, en mist het wellicht zijn doelpubliek.