Roth is erin geslaagd een verhaal te creëren dat nog lang na zal sidderen.

Beatrice woont al haar hele leven in zelfverloochening als de test bij welke factie je hoort dichterbij komt. Tijdens deze test krijgen alle zestienjarigen te zien bij welke zuil zij het beste passen en mogen zij zelf bepalen bij wie ze gaan wonen. Beatrice zit vol twijfels. Ze voelt zich aan geen enkele factie verwant, ook niet aan zelfverloochening. Als zij kijkt naar haar gezinsleden, dan heeft zij het idee dat zij geen enkele moeite hebben om zich dienstbaar op te stellen. Voor haar is dat anders. Zij kan dat niet, maar ze zou niet weten bij welke factie ze dan past. Wat het extra moeilijk maakt, is dat ze haar ouders geen pijn wil doen. Wat als ze bij een andere factie past en haar oude leven vaarwel moet zeggen?

Op de dag van de test is Beatrice zenuwachtiger dan ooit. Ze is bang voor de uitslag omdat zij diep in haar hart weet dat de uitslag haar zal gaan verrassen. Maar als ze deze eenmaal weet, is ze met stomheid geslagen. Ze blijkt een uitzondering te zijn. Beatrice is afwijkend wat neerkomt op iemand die in meerdere facties past en dat is uitzonderlijk. Degene die de test afneemt drukt haar dan ook het hart om hier nooit met iemand over te praten, het is levensgevaarlijk om zo te zijn.

De dagen na de test zit Beatrice vol twijfels. Eruditie valt voor haar af, daar voelt ze zich niet mee verwant, maar dan is er nog de keuze uit zelfverloochening en onverschrokkenheid. Twee facties die lijnrecht tegenover elkaar staan, want in zelfverloochening stel je jezelf dienstbaar op, je cijfert jezelf als het ware weg. In onverschrokkenheid draait alles juist om dapper zijn, vrij zijn, en jezelf. Maar wie is Beatrice nu werkelijk en waar ligt haar hart? Op de dag van de kiesceremonie heeft zij nog steeds geen idee wat te kiezen. In haar hoofd vindt een soort rollercoaster aan emoties plaats. Kiest zij voor haar ouders of zichzelf? Wie is zij eigenlijk? Vlak voor haar is haar broer aan de beurt en verbijsterd kijkt zij toe hoe hij voor Eruditie kiest. Haar eerste gedachte is: Hoe is dit mogelijk? Heeft hij al die tijd toneel gespeeld, want als er iemand bij zelfverloochening past, dan is het hij wel. Meer tijd heeft ze niet om na te denken, want dat is zij aan de beurt. Terwijl ze voor de vijf schalen staat, twijfelt ze nog steeds, tot ze haar hand boven een schaal houdt. Ineens weet ze het zeker.

Eén beslissing bepaalt wie je vrienden zijn. Eén beslissing legt je normen en waarden vast. Eén beslissing bepaalt waar je staat – voor altijd. Tijdens de ontgroening komt Tris, zoals ze tegenwoordig heet, erachter dat in deze woorden waarheid schuilt. Nooit zal zij meer dezelfde zijn, zij zal alles uit zichzelf moeten halen om haar leven te redden en het feit dat ze afwijkend is verborgen te houden. Want ineens weet zij hoe gevaarlijk dat is...

Roth weet de aandacht van de lezer vanaf minuut één te pakken. Beatrice is al snel een personage dat tastbaar is, voelbaar, en waarmee je meeleeft. Ze woont in een stad waar geen oorlog heerst, omdat de facties ervoor zorgen dat iedereen in vrede naast elkaar kan leven. Maar is dat een luchtbel? Klopt het wel als je de bevolking onderverdeelt in verschillende eigenschappen? Dat is een vraag die Tris zichzelf regelmatig stelt. Juist haar twijfels, emoties en bedenkingen maken het verhaal tot een pareltje. De spanningsboog is hoog, evenals de plotwendingen die elkaar afwisselen. Wat vooral opvalt is dat het verhaal je tot denken aanzet. Hoe voorkom je oorlog als er mensen zijn die altijd naar de macht willen grijpen? En als er mensen zijn die zich anders voordoen dan dat ze zijn?

Tijdens de ontgroening leert Tris zichzelf beetje bij beetje steeds meer kennen. De auteur bouwt Inwijding daarom zeer goed op. Van een onzeker meisje groeit zij uit tot een jonge vrouw die harde levenslessen leert en er daarom niet aan ontkomt om zichzelf constant in de spiegel aan te kijken. Juist de eerlijkheid van Tris, het echt naar zichzelf durven kijken, zorgt ervoor dat je gegrepen wordt.

De andere personages en gebeurtenissen krijgen ook de nodige aandacht. Beetje bij beetje leer je ze kennen en leef je ook met hen mee. Want dat er iets staat te gebeuren is een feit, maar wat precies blijft tot het einde een vraag. Door dit aspect toe te voegen, is het onmogelijk het boek weg te leggen. Roth is erin geslaagd een verhaal te creëren dat nog lang na zal sidderen en dat je doet verlangen naar meer.