Akelig dichtbij

Pijlsnel word je meegezogen in De Verdrinking. De stroming die een fatale rol heeft in de novelle is vanaf het begin aanwezig. Dit kan maar een kant op.

Xavier is verliefd op Yves. Zodra hun blikken elkaar kruisen is hij obsessief met de jongen bezig. Hij volgt hem, benadert hem, komt steeds dichterbij. Yves lijkt eerst te twijfelen, maar komt door Xavier’s aanhouden toch in beweging. Daar wringt het op krachtige wijze. Want is deze jonge jongen, wees en onbeschermd, wel goed af bij de sergeant (Xavier) door wiens ogen je meekijkt?

Gelukkig toont zich dan het zinderende verlangen bij allebei. Het is niet alleen een lieve jongen, hij voelt zich ook écht aangetrokken tot Xavier. En natuurlijk; juist op dat punt neemt het verhaal een fatale wending die in de titel al wordt aangekondigd. Vanaf dat punt voel je je medeplichtig. Nu kun je het boek niet meer wegleggen, Xavier niet meer achterlaten. Je bent akelig dichtbij, voelt de schuld door je aderen stromen en moet tot het einde door.

Gelukkig is er dan als een soort cooling down het nawoord dat een inkijk geeft in het leven van Martin du Gard. Groots in bescheidenheid. In De Verdrinking verenigde hij naar eigen zeggen roman en toneelstuk; met recht een Grand Idée.