Geen typisch deel 2

De voorganger van dit boek was het eerste wat ik las van Colleen Hoover. Het werd me uitgeleend door een collega die hem binnen een dag uit had gelezen. Dat schepte hoge verwachtingen en ze had zeker niet gelogen. Ik begon op een saaie regenachtige vrije dag en binnen 24 uur was het uit. Toen kwam It starts with us in de schijnwerpers. Zonder me erin te verdiepen waar dit vervolg precies over ging, was ik van mening dat ik het moest lezen. Het eerste deel was zo goed, ik ging niet wachten tot ik dit deel mocht gaan lenen van de collega maar was van mening dat ik beide boeken gewoon in mijn eigen boekenkast wilde hebben. Ik was lichtelijk gespannen dat dit deel de spanning zou gaan missen van deel één, of een slap vervolgverhaal ging worden puur en alleen geschreven vanwege het eerste succes.

Het is een heel verassend tweede deel. Mijn ervaring met vervolgen is dat het qua gevoel in het verhaal verder gaat met waar je gebleven bent. Het lijkt daarin zeker niet op It ends with us. Daar waar het veelal spanning en zorgen om Lilly was, is dit veelal hoop en wensen voor een betere toekomst. De spanning heb ik zeker niet gemist, er gebeurde genoeg om de aandacht vast te houden zonder de sensatie van het huiselijk geweld uit It ends with us.

Dat het geen typisch deel 2 is komt ook door het verhaal van Atlas erbij. Niet alleen dat het vanuit zijn perspectief geschreven is, maar hij heeft ook zijn eigen verhaallijn.

Slechts twee boeken van één serie die zo verassend kunnen zijn... mijn nieuwsgierigheid naar de rest van haar boeken groeit enorm.