Mischa: een roman over ouderdom, gemis, eenzaamheid en moraliteit.

Mischa, de vierde roman van Freek van Apeldoorn is een vlot geschreven verhaal over een alleenstaande en zich eenzaam voelende weduwnaar op leeftijd, Mathieu Molenmaker. Zijn vrouw is kort geleden thuis aan een ernstige longontsteking gestorven. Mathieu wordt vereerd met een bezoek van zijn nieuwe veertig jaar jongere buurvrouw Mischa Versteeghe die samen met haar vriend Mark Oostveen het huis boven hem heeft gekocht. Aanvankelijk lijken deze twee een stabiele relatie te hebben maar in de loop van het verhaal lijkt dat minder standvastig te zijn dan gedacht. De nodige spanning en worsteling die dit voor buurvrouw Mischa oplevert doet haar besluiten om een tijdelijke opvang te gaan zoeken en beland zij voor een aantal dagen bij Mathieu in huis.  Deze blijkt inmiddels zodanig onder de indruk van haar te zijn geworden dat er in korte tijd tussen hun tweeën een steeds sterkere band is ontstaan. Zodanig zelfs dat hij voor haar en zichzelf een nogal rigoureuze financiële stap overweegt. Namelijk Mischa laten opnemen in zijn testament. De vraag is of dit realistisch is en of dit uiteindelijk ook zal gaan gebeuren. 

De problematiek die Freek van Apeldoorn in deze roman probeert duidelijk te maken is die van het ouder worden, de eenzaamheid die je krijgt door het verlies van je echtgenote, omgaan met weduwnaarschap en keuzes die je wel of niet zou moeten maken. Door zijn vlotte manier van vertellen levert dit toch een verhaal op waarmee je als lezer ook geconfronteerd wordt met vraagstukken over hoe om te gaan met intieme gevoelens en de morele keuzes die daarmee gemaakt moeten worden. Hoe realistisch die zijn en hoe ver je daarin zou moeten gaan, die keuzes zullen niet voor iedereen hetzelfde zijn.