Bijna Bouquetreeks

De omschrijving die mijn dochter van de Bridgertonserie gaf deed me denken aan de Bouquetreeksboeken van vroeger (bestaan die nog?) en de Harlequinpockets van Barbara Cartland, er is vast wel een boek van haar dat ook ‘De ongetrouwde hertog' als titel heeft. Maar de vergelijking gaat niet helemaal op.

Om te beginnen zijn de boeken uit de Bridgertonserie twee keer zo dik als de Bouquetreeksjes waren. Ik heb voor deel 1 meer dan driehonderd pagina’s gelezen, het was net komisch genoeg om het vol te houden. Want de soms wat kunstmatige gesprekjes en het wat fantasieloze taalgebruik hielpen niet mee. Er wordt heel wat afgemompeld door de personages ('mompelde hij’, ‘mompelde zij') en Julia Quinn doet niet aan metaforen. 

Het rollenpatroon bij Quinn is gelukkig minder cliché dan in de boekjes van vroeger, ik verwacht ook niet anders. Waar het in dit boek cliché is, komt dat vooral door de Jane Austentijd waarin het speelt, Julia Quinn flirt daar ongegeneerd mee. Maar hoewel hoofdpersoon Daphne daarom af en toe braaf in de rol van onwetende vrouw blijft, pakt ze op andere momenten flink de leiding en neemt ze veel initiatief. Ze toont zich dan onafhankelijk en allesbehalve braaf. 

Dat brengt me als vanzelf bij de seks: deze is wat explicieter, gevarieerder ook, en het mag allemaal iets langer duren dan in de boekjes uit de jaren ‘80. Dat is niet alleen omdat het aantal bladzijden er meer ruimte voor biedt. Ik neem aan dat de boeken die echt onder het Bouquetreeksgenre vallen op dit punt tegenwoordig ook wat doorontwikkeld zijn. Dat de seks op een bepaald moment wel en niet met wederzijdse toestemming plaatsvindt is een gebeurtenis waarover het boek opvallend intelligent is: er wordt door beide personen met zelfkritiek op gereflecteerd, de mens blijkt weer eens een vat vol tegenstrijdige gedachten, het is ja en nee tegelijkertijd. Het nee gaat hier trouwens om iets anders dan het ja.

Als ik Julia Quinn verder met Barbara Cartland vergelijk (wat ik me ervan herinner) is het verhaal van Quinn heel wat creatiever weergegeven, het bevat beduidend meer humor, de karakters zijn genuanceerder en er wordt gelukkig minder lang stilgestaan bij het omschrijven van een jurk. Wel is de taal even weinig bijzonder helaas, en komt niemand echt goed uit de verf. Conclusie: het boek ontstijgt het Bouquetgenre behoorlijk maar ontspringt het niet helemaal.

Wat doet het er allemaal toe, dit soort boeken hoeft alleen maar leuk en ontspannen te zijn. ‘De ongetrouwde hertog’ is net prettig genoeg voor je luchtige even-helemaal-nietsmoment, waarin je je niet te veel wilt ergeren. Dat er op de achterflap staat 'De moderne Jane Austen’ neemt hopelijk niemand serieus.