Cadans van het leven

Eén van de teksten waarmee dit boekje begint, een tekst van Anna Maria Ortese: "Het leven beweegt, het reist; en terwijl de stoeten van de tijd elkaar blijven opvolgen boven de dorpen of de afgelegen streken, boven de verlaten dorpen en zwijgende streken, blijft de bewonderenswaardige, de dierbare, de trouwe utopie."

Een tekst die naadloos aansluit bij de inhoud van het verhaal.

De hoofdpersoon die een lange treinreis maakt van Parijs naar Irkoetsk op zoek naar de man met wie ze ooit hooggespannen levensverwachtingen deelde, maar het leven heeft ze ingehaald. Zoals de trein verglijd langs het landschap, zo verglijd de spiegel van het leven aan de hoofdpersoon voorbij. Mijmeringen op de cadans van de wielen op het spoor. De symboliek van de vele kortstondige ontmoetingen met de mensen in de trein, ze komen en gaan als herinneringen.

De stilte zoekt de hoofdpersoon in het lezen, citaten, van onder meer Dostojevski. Maar het lezen brengt je ook bij de bijzondere vriendschap met buurvrouw Clémence, die de hoofdpersoon regelmatig bezoekt en voorleest. De vriendschap vormt een rode draad in het verhaal, ook de titel verwijst ernaar middels de rode canapé, waar de buurvrouw tijdens te bezoeken op zit en die een herinnering in zich draagt. Ook deze vriendschap houdt de hoofdpersoon een spiegel voor.

Het meest aangetrokken in dit verhaal voel ik me tot de sfeer, het taalgebruik en de symboliek. Iets wat dit ogenschijnlijk eenvoudig verhaal tot een zeer aantrekkelijk geheel maakt!